Een bijzondere ervaring…

Geen gezwam dit keer, maar een beschrijving van de avond die ik gisteren met Basma doorgebracht heb. Het is de eerste keer dat ik alleen op stap ben met een Egyptisch meisje dat vrijwel alleen maar Arabisch spreekt…

We ontmoeten elkaar voor het hostel waar Basma werkt. Basma heeft haar mooiste kleren aan en make-up op wat ze normaal niet heeft. Ik heb geen idee waar we heen gaan maar Basma weet duidelijk haar weg. Elke keer als we een drukke straat oversteken, grijpt ze mijn hand. We proberen een gesprek te voeren wat vrij moeizaam gaat, maar toch verbaas ik me erover dat we een heel eind komen. Basma heeft al haar Engels-Arabische lesboeken meegenomen. Ik heb mijn aantekeningen van mijn Arabische lessen en een handboekje bij me. Volgens Basma is mijn Arabisch flink vooruit gegaan. Zelf merk ik dit ook. Nog niet eerder heb ik zoveel Arabisch gesproken als gisteravond. We spreken af dat ik Arabisch tegen Basma praat en zij zoveel mogelijk Engels tegen mij, omdat zij graag haar Engels wil verbeteren.

We lopen naar de Nijl waar we op een van de verlichte bootjes stappen. Voor de meeste Egyptenaren is dit een echt uitje. Met zo’n twintig andere mensen varen we over de nijl met keiharde Arabische dansmuziek en discoverlichting. Mensen hier kennen geen schaamte. Eén voor één staan de jongens op om in het midden van de boot hun danskunsten te vertonen. Ik verbaas me over de exotische manier van dansen. Helemaal over de twee meiden die de hele weg letterlijk alles staan te schudden. Basma en ik geven elkaar een blik en schieten in de lach. Met haar engelse boekjes wijst ze telkens aan wat ze wil zeggen. Ze vindt het fijn om bij me te zijn en wil graag goede vriendinnen worden. Hoewel we geen diepe gesprekken kunnen voeren geniet ik met volle teugen. Een gevoel van dankbaarheid overwelmt me. Basma zegt: “Ik ben moslima en jij christen maar dat maakt niets uit, samen zijn we één.”

Na een uurtje staan we weer aan de kant. Basma wil me graag meenemen naar haar huis. “Hoe laat moet je thuis zijn”, vraagt ze. Bijna alle Egyptische meisjes hebben namelijk een tijd dat ze binnen moeten zijn. Ik begin te lachen en zeg dat het voor mij niet uitmaakt. We nemen een mini-bus naar Helwan , waar Basma met haar ouders woont. Helwan is een gebied waar ik nog niet eerder geweest ben. We stappen uit in een donker gat en ik vraag me af waar ik zo terecht ga komen. Vanuit het duister komt opeens een groep blaffende honden op ons af. Basma grijpt mijn arm en begint te lachen, ik geef een gil. Gelukkig, ze doen niks.

Naarmate we verder lopen realiseer ik me dat we in een van de armere wijken van Cairo zijn. De straten zijn niet geasfalteerd. Basma komt uit een arm gezin, daar had ik helemaal niet bij stil gestaan. Ze ziet er altijd verzorgd uit en is altijd vrolijk. Ik voel me schuldig omdat Basma erop staat alles te betalen, zelfs de metro die ik weer naar huis neem. Het huis van Basma is niet meer dan een paar kleine kamertjes, de muren zijn gebarsten en de verf is overal afgebladderd. Basma biedt haar verontschuldigingen aan, “sorry voor dit”, zegt ze met een schaamtevolle blik in haar ogen. Ik zeg dat het niks uit maakt en voel me rot over het feit dat ze zich schaamt tegenover mij. We brengen een bezoekje bij de buren waar net een baby geboren is. In een kleine kamer zitten zo’n tien mensen die naar mijn idee nog niet eerder een buitenlander op bezoek hebben gehad. Ze komt uit Nederland, vertelt Basma. “Allahhh”, roept een van de vrouwen lachend. Het woord ‘Allah’ wordt niet alleen voor God gebruikt, maar ook als kreet wanneer iets je verwondert. De kleine baby wordt meteen in mijn schoot gedrukt, het is net een pop. “Wil je sap”, vraagt Basma’s vriendin. Ik zeg “nee bedankt” met in mijn achterhoofd dat deze mensen de sap beter voor zichzelf kunnen bewaren, maar ze staat erop guavasap voor me te maken. Even later komt ze terug met een dienblad kleine glazen en één groot glas gevuld met sap. Het grote glas geeft ze aan mij.

Het gevoel dat ik bij deze mensen krijg kan ik niet beschrijven. Ze hebben niet veel, maar het lijkt wel alsof ze zich vereerd voelen dat ik bij ze op bezoek ben. Als hier een baby geboren wordt, worden er altijd cadeautjes uitgedeeld aan de visite. Ook ik krijg twee kleine cadeautjes, twee porseleinen beeldjes gevuld met snoepjes. Ik wou dat ik een cadeautje voor de baby bij me had, misschien de volgende keer. Na een halfuur vindt Basma dat het tijd is voor mij om naar huis te gaan, het is tenslotte al half 12.

Voordat we naar het metrostation lopen, halen we nog even mijn tas op bij haar thuis. Basma vraagt haar ouders om geld. Ik zeg dat ze niet voor me hoeft te betalen, maar daar wil ze niets van weten. Zonder te vragen koopt ze een ijsje voor me, zelf neemt ze wat te drinken omdat ze niet genoeg geld heeft voor twee ijsjes.

Het is moeilijk te beschrijven wat ik gisteravond gevoeld heb, maar voor mij was het een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Basma belt me bijna elke dag en na gisteravond verwacht ik dan ook dat dit een bijzondere vriendschap gaat worden.