Ik ben er weer
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eline
21 Januari 2009 | Egypte, Caïro
Ik ben weer terug in Cairo. Terug in de luchtvervuiling waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Elke keer wanneer ik in de auto zit en denk laat ik het raampje even opendoen voor frisse lucht kom ik weer van een koude kermis thuis. Want frisse lucht in Cairo is nu eenmaal onmogelijk. Ik ben weer terug in de eindeloze files en verkeersdrama’s waar ik me enorm aan kan irriteren.
Ambulances met loeiende sirenes die elke dag maar met moeite hun patiënten heen en weer kunnen vervoeren doordat niemand de moeite neemt om ze ruimte te geven. Het gaat tenslotte maar om een mensenleven, dus waarom zou je even aan de kant gaan. Ik kan maar moeilijk wennen aan deze lakse mentaliteit.
Maar al met al ben ik na twee weken weer redelijk ingeburgerd in de stad van de onbeschaamd aan-hun kruiskrabbende mannen, rottende tanden, eindeloze files, toeterende auto’s en stinkende uitlaatgassen. De stad die nooit slaapt, nooit rust en waar het onmogelijk is om de stilte op te zoeken. Het is dus weer tijd voor een sappige blog.
Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik de feestdagen in Nederland doorgebracht. Heerlijk om weer even omringd te worden door ‘normale’ mensen, familie en vrienden. Het is me opgevallen dat ik in Nederland een stuk meer energie had en ook een stuk helderder kon denken. Na 5 maanden Cairo is je blik aardig troebel en het was dus goed om weer even met beiden benen op de grond te staan. De kunst is om die nuchterheid hier weer vast te houden. Tot nu toe lukt dat aardig. Veel contact houden met het thuisfront en hier regelmatig afspreken met buitenlanders.
Eenmaal terug in Cairo heb ik een week met mijn ouders doorgebracht en Cairo door hun ogen gezien. Ze leerden mij om ook vooral weer de humor van dingen in te zien in plaats van je overal aan te ergeren. Ik probeer nu dan ook vooral de ‘humor’ in de zien van taxichauffeurs die altijd meer geld eisen en in de meest onveilige barrels rijden waarvan de deur vaak halverwege de rit openklapt en vervolgens niet meer sluit en je bijna uit de taxi rolt. Ook probeer ik te lachen om de schofterige mannen op straat die als je om 11 uur s avonds na je afspraak alleen loopt je ‘bitch’ noemen en de term onafhankelijke vrouw niet kennen. Kortom er valt genoeg te lachen hier.
De week dat mijn ouders hier waren heeft me geïnspireerd om hier verder te kijken dan de journalistiek alleen, want er is veel te doen. Zo zijn we de dag voor Koptische Kerst naar een weeshuis in Moqattum geweest. In Nederland had ik namelijk geld ingezameld via de Hervormde kerk en hulp van familie. Om ervan verzekerd te zijn dat het geld aan de juiste dingen besteed zou worden, informeerde in van tevoren bij het weeshuis wat ze nodig hadden.
Hoewel ik al eerder bij het weeshuis geweest ben, maakte het toch weer grote indruk op me hoe al die kinderen op je af komen rennen en schreeuwen om aandacht en een klein beetje liefde. Verwachtingsvol kijken ze je aan, niet om de cadeautjes, enkel en alleen een beetje liefde, een omhelzing, een aai over hun bol. De begeleiders die in het weeshuis werken kijken nauwelijks naar de kinderen om, ze werken er enkel en alleen omdat ze een baan moeten hebben. Een enkeling werkt er wel uit liefde maar dan praat je misschien over 1 of 2 begeleiders.
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk kinderen aandacht te geven, ze te laten voelen dat ze geliefd zijn, waardevol en belangrijk. Het kost me moeite om al het leed van deze kinderen niet op me te nemen.
Deze kinderen doen me beseffen hoe gezegend ik ben dat ik uit een liefdevol gezin kom. Hoe gezegend ik ben dat ik in Nederland opgegroeid ben en in principe alles heb wat ik nodig heb. Ik heb vrijheid, ik heb kansen en ik zou zo graag willen dat deze kinderen dat ook hebben. Geld inzamelen voor een weeshuis is misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar veel druppels vormen uiteindelijk een plas en met die gedachte wil ik verder.
Met 33 kinderen in een mini-busje gaan we op weg naar een schoenenzaak waar elk kind een nieuw paar schoenen mocht uitkiezen. Onderweg zingen de kinderen vrolijk liedjes, alsof ze op schoolreisje gaan. Ik moet er niet te lang over nadenken dat ze zo blij kunnen zijn enkel en alleen om een paar schoenen wat voor ons Nederlanders zo normaal is, want dan schieten de tranen in mijn ogen.
Met een groep vrienden en mijn ouders proberen we iedereen van de goede maat te voorzien en van een paar schoenen waar het kind trots op kan zijn. Ik kan je vertellen het is nu niet de meest gemakkelijke klus, maar na een paar uur worstelen is bijna iedereen van schoenen voorzien, uitgezonderd twee meiden van een jaar of negen.
We besluiten in overleg met de manager de andere kinderen terug te laten gaan naar het weeshuis en de twee meiden mee te nemen naar een andere zaak.
Met 8 personen zitten we in een vijf-persoonsauto gepropt en vervolgen we onze missie.
Voor Mariam vinden we al snel een paar roze laarzen, waar ze erg blij mee is. Voor het andere meisje, ik noem haar voor het gemak even Neveen, gaat het echter niet zo makkelijk. Nergens hebben ze schoenen in haar maat en na verschillende zaken te zijn afgestruind besluiten we dat de knoop doorgehakt moet worden.
We vinden een paar schoenen van goede kwaliteit, maar Neveen vindt ze niet mooi. Ik raak gefrustreerd en voel tegelijkertijd medelijden. Hoe teleurgesteld kon ik zelf als kind zijn als ik een paar schoenen vond en ze deze niet in mijn maat hadden. Neveen had deze ervaring bij elke zaak die we binnengingen.
Uiteindelijk vinden we een paar mooie stevige schoenen, maar dat was niet wat ze in gedachten had. Nadat Sarah en Andrea (twee van mijn Egyptische vrienden) haar overtuigd hebben dat de schoenen heel erg mooi zijn geeft ze toe, maar Neveen kijkt er beteuterd bij. Voor mij voelt het als falen maar tegelijkertijd bedenk ik me dat als de andere kinderen haar schoenen zien en zeggen dat ze wel mooi zijn Neveen wel blij zal zijn.
Een paar uur later vervolgen we onze missie met het weeshuis. Vrienden Sarah, Mark en Andrea hebben het kerstverhaal voorbereid in de vorm van een toneelstuk wat voor de kinderen opgevoerd wordt. De kinderen genieten zichtbaar en hebben er geen weet van dat we nog veel meer voor ze in petto hebben. Na het verhaal delen we kleurboeken, potloden en snoep uit (spekjes). Het is duidelijk dat de kinderen nog nooit een spekje hebben gezien want ze kijken me vragend aan wanneer ik deze in hun hand druk. “Dat kun je eten”, leg ik lachend uit. Wanneer we de voetballen, basketballen, volleyballen en stepjes naar binnenbrengen zijn de kinderen niet meer te houden. Lachende gezichten, gejoel en gejuich, we krijgen geweldige reacties. Daarnaast hebben we melkpoeder voor een maand gekocht. Binnen een mum van tijd beginnen de kinderen te kleuren en met de ballen te spelen.
De avond wordt afgesloten met vuurwerk waar manager ‘uncle Gad’ voor heeft gezorgd. De kinderen zingen dankjewel en een aantal bedanken ons persoonlijk. Een beetje ongemakkelijk voel ik me daar wel bij. Wat hebben we nu uiteindelijk gedaan? De dank gaat niet naar ons uit, we zijn slechts instrumenten geweest, althans zo zie ik het.
De blije gezichten hebben mijn hart geraakt en ik zal ze niet snel meer vergeten. Ik wil het ook niet bij deze actie laten en heb ideeen om meer te doen en niet alleen voor dit weeshuis want er zijn er zoveel. Wat zou het gaaf zijn als er jongeren zijn die op vrijwillige basis als animatieteam willen fungeren zodat deze kinderen op regelmatige basis liefde en aandacht krijgen. Mijn hoofd zit momenteel bomvol met ideeen die ik binnenkort op papier ga zetten.
Ik voel me geroepen om deze missie te vervolgen en hier niet alleen als journalist te zijn, maar ook vooral als mens.
Als je frustratie proeft in deze blog, hoef je je geen zorgen te maken. Ik hoop deze frustratie snel om te zetten in positiviteit.
Ik kan het maar moeilijk verdragen dat je het ene moment nog bij weeskinderen bent, die zo goed als niets bezitten en het volgende moment omringd wordt door rijke Egyptenaren met een groot huis die het geld over de balk smijten en het leed van Cairo niet zien of beter gezegd niet willen zien.
De grootste tegenstellingen vind je hier in Cairo. Niet alleen is het verschil tussen arm en rijk onvoorstelbaar groot ook de tegenstellingen in uiterlijkheden en religie. Ik hoop hier in mijn volgende blog dieper op in te gaan.
Ik wil jullie allen aanmoedigen op deze blog te reageren. Ook als je suggesties en ideeen hebt om het weeshuis verder te helpen, laat het me weten. Laten we onze ogen niet sluiten voor het leed in deze wereld, maar helpen waar we kunnen en doen wat in ons vermogen ligt.
Ambulances met loeiende sirenes die elke dag maar met moeite hun patiënten heen en weer kunnen vervoeren doordat niemand de moeite neemt om ze ruimte te geven. Het gaat tenslotte maar om een mensenleven, dus waarom zou je even aan de kant gaan. Ik kan maar moeilijk wennen aan deze lakse mentaliteit.
Maar al met al ben ik na twee weken weer redelijk ingeburgerd in de stad van de onbeschaamd aan-hun kruiskrabbende mannen, rottende tanden, eindeloze files, toeterende auto’s en stinkende uitlaatgassen. De stad die nooit slaapt, nooit rust en waar het onmogelijk is om de stilte op te zoeken. Het is dus weer tijd voor een sappige blog.
Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik de feestdagen in Nederland doorgebracht. Heerlijk om weer even omringd te worden door ‘normale’ mensen, familie en vrienden. Het is me opgevallen dat ik in Nederland een stuk meer energie had en ook een stuk helderder kon denken. Na 5 maanden Cairo is je blik aardig troebel en het was dus goed om weer even met beiden benen op de grond te staan. De kunst is om die nuchterheid hier weer vast te houden. Tot nu toe lukt dat aardig. Veel contact houden met het thuisfront en hier regelmatig afspreken met buitenlanders.
Eenmaal terug in Cairo heb ik een week met mijn ouders doorgebracht en Cairo door hun ogen gezien. Ze leerden mij om ook vooral weer de humor van dingen in te zien in plaats van je overal aan te ergeren. Ik probeer nu dan ook vooral de ‘humor’ in de zien van taxichauffeurs die altijd meer geld eisen en in de meest onveilige barrels rijden waarvan de deur vaak halverwege de rit openklapt en vervolgens niet meer sluit en je bijna uit de taxi rolt. Ook probeer ik te lachen om de schofterige mannen op straat die als je om 11 uur s avonds na je afspraak alleen loopt je ‘bitch’ noemen en de term onafhankelijke vrouw niet kennen. Kortom er valt genoeg te lachen hier.
De week dat mijn ouders hier waren heeft me geïnspireerd om hier verder te kijken dan de journalistiek alleen, want er is veel te doen. Zo zijn we de dag voor Koptische Kerst naar een weeshuis in Moqattum geweest. In Nederland had ik namelijk geld ingezameld via de Hervormde kerk en hulp van familie. Om ervan verzekerd te zijn dat het geld aan de juiste dingen besteed zou worden, informeerde in van tevoren bij het weeshuis wat ze nodig hadden.
Hoewel ik al eerder bij het weeshuis geweest ben, maakte het toch weer grote indruk op me hoe al die kinderen op je af komen rennen en schreeuwen om aandacht en een klein beetje liefde. Verwachtingsvol kijken ze je aan, niet om de cadeautjes, enkel en alleen een beetje liefde, een omhelzing, een aai over hun bol. De begeleiders die in het weeshuis werken kijken nauwelijks naar de kinderen om, ze werken er enkel en alleen omdat ze een baan moeten hebben. Een enkeling werkt er wel uit liefde maar dan praat je misschien over 1 of 2 begeleiders.
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk kinderen aandacht te geven, ze te laten voelen dat ze geliefd zijn, waardevol en belangrijk. Het kost me moeite om al het leed van deze kinderen niet op me te nemen.
Deze kinderen doen me beseffen hoe gezegend ik ben dat ik uit een liefdevol gezin kom. Hoe gezegend ik ben dat ik in Nederland opgegroeid ben en in principe alles heb wat ik nodig heb. Ik heb vrijheid, ik heb kansen en ik zou zo graag willen dat deze kinderen dat ook hebben. Geld inzamelen voor een weeshuis is misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar veel druppels vormen uiteindelijk een plas en met die gedachte wil ik verder.
Met 33 kinderen in een mini-busje gaan we op weg naar een schoenenzaak waar elk kind een nieuw paar schoenen mocht uitkiezen. Onderweg zingen de kinderen vrolijk liedjes, alsof ze op schoolreisje gaan. Ik moet er niet te lang over nadenken dat ze zo blij kunnen zijn enkel en alleen om een paar schoenen wat voor ons Nederlanders zo normaal is, want dan schieten de tranen in mijn ogen.
Met een groep vrienden en mijn ouders proberen we iedereen van de goede maat te voorzien en van een paar schoenen waar het kind trots op kan zijn. Ik kan je vertellen het is nu niet de meest gemakkelijke klus, maar na een paar uur worstelen is bijna iedereen van schoenen voorzien, uitgezonderd twee meiden van een jaar of negen.
We besluiten in overleg met de manager de andere kinderen terug te laten gaan naar het weeshuis en de twee meiden mee te nemen naar een andere zaak.
Met 8 personen zitten we in een vijf-persoonsauto gepropt en vervolgen we onze missie.
Voor Mariam vinden we al snel een paar roze laarzen, waar ze erg blij mee is. Voor het andere meisje, ik noem haar voor het gemak even Neveen, gaat het echter niet zo makkelijk. Nergens hebben ze schoenen in haar maat en na verschillende zaken te zijn afgestruind besluiten we dat de knoop doorgehakt moet worden.
We vinden een paar schoenen van goede kwaliteit, maar Neveen vindt ze niet mooi. Ik raak gefrustreerd en voel tegelijkertijd medelijden. Hoe teleurgesteld kon ik zelf als kind zijn als ik een paar schoenen vond en ze deze niet in mijn maat hadden. Neveen had deze ervaring bij elke zaak die we binnengingen.
Uiteindelijk vinden we een paar mooie stevige schoenen, maar dat was niet wat ze in gedachten had. Nadat Sarah en Andrea (twee van mijn Egyptische vrienden) haar overtuigd hebben dat de schoenen heel erg mooi zijn geeft ze toe, maar Neveen kijkt er beteuterd bij. Voor mij voelt het als falen maar tegelijkertijd bedenk ik me dat als de andere kinderen haar schoenen zien en zeggen dat ze wel mooi zijn Neveen wel blij zal zijn.
Een paar uur later vervolgen we onze missie met het weeshuis. Vrienden Sarah, Mark en Andrea hebben het kerstverhaal voorbereid in de vorm van een toneelstuk wat voor de kinderen opgevoerd wordt. De kinderen genieten zichtbaar en hebben er geen weet van dat we nog veel meer voor ze in petto hebben. Na het verhaal delen we kleurboeken, potloden en snoep uit (spekjes). Het is duidelijk dat de kinderen nog nooit een spekje hebben gezien want ze kijken me vragend aan wanneer ik deze in hun hand druk. “Dat kun je eten”, leg ik lachend uit. Wanneer we de voetballen, basketballen, volleyballen en stepjes naar binnenbrengen zijn de kinderen niet meer te houden. Lachende gezichten, gejoel en gejuich, we krijgen geweldige reacties. Daarnaast hebben we melkpoeder voor een maand gekocht. Binnen een mum van tijd beginnen de kinderen te kleuren en met de ballen te spelen.
De avond wordt afgesloten met vuurwerk waar manager ‘uncle Gad’ voor heeft gezorgd. De kinderen zingen dankjewel en een aantal bedanken ons persoonlijk. Een beetje ongemakkelijk voel ik me daar wel bij. Wat hebben we nu uiteindelijk gedaan? De dank gaat niet naar ons uit, we zijn slechts instrumenten geweest, althans zo zie ik het.
De blije gezichten hebben mijn hart geraakt en ik zal ze niet snel meer vergeten. Ik wil het ook niet bij deze actie laten en heb ideeen om meer te doen en niet alleen voor dit weeshuis want er zijn er zoveel. Wat zou het gaaf zijn als er jongeren zijn die op vrijwillige basis als animatieteam willen fungeren zodat deze kinderen op regelmatige basis liefde en aandacht krijgen. Mijn hoofd zit momenteel bomvol met ideeen die ik binnenkort op papier ga zetten.
Ik voel me geroepen om deze missie te vervolgen en hier niet alleen als journalist te zijn, maar ook vooral als mens.
Als je frustratie proeft in deze blog, hoef je je geen zorgen te maken. Ik hoop deze frustratie snel om te zetten in positiviteit.
Ik kan het maar moeilijk verdragen dat je het ene moment nog bij weeskinderen bent, die zo goed als niets bezitten en het volgende moment omringd wordt door rijke Egyptenaren met een groot huis die het geld over de balk smijten en het leed van Cairo niet zien of beter gezegd niet willen zien.
De grootste tegenstellingen vind je hier in Cairo. Niet alleen is het verschil tussen arm en rijk onvoorstelbaar groot ook de tegenstellingen in uiterlijkheden en religie. Ik hoop hier in mijn volgende blog dieper op in te gaan.
Ik wil jullie allen aanmoedigen op deze blog te reageren. Ook als je suggesties en ideeen hebt om het weeshuis verder te helpen, laat het me weten. Laten we onze ogen niet sluiten voor het leed in deze wereld, maar helpen waar we kunnen en doen wat in ons vermogen ligt.
-
21 Januari 2009 - 12:40
Henri:
waar ik me enorm aan kan irriteren. --> ergeren dus.
Maar verder, mooie blog. Mooi verhaal, ik denk dat het wel goed voor je is als je hier mee doorgaat zodat je wat meer positieve ervaring van hebt. En bij zoiets weet je in ieder geval zeker dat je waardering krijgt voor hetgeen wat je doet. :) -
21 Januari 2009 - 13:10
Lies:
Hey Eline, ik volg je blog al een tijdje en ben binnen welgeteld 11 dagen in Caïro. Eind augustus vertrek ik voor een jaar naar Caïro om er enerzijds Arabisch te leren en anderzijds om er mij in te zetten als vrijwilliger. Ben gediplomeerd als vroedvrouw en ben dus op zoek naar uitdagen die ik uiteraard wel zal vinden in Caïro... Ik zou je eigenlijk enorm graag eens ontmoeten! Ik ben in Caïro van 1 tot en met 12 februari. Indien je dit ziet zitten, kan je me mailen op liesbeth.de.pauw@pandora.be
Vele groetjes! -
21 Januari 2009 - 13:57
Inga:
Hee Eline,
Gaaf je verhaal te lezen. Succes meid! Hou ons op de hoogte van je verdere plannen, ben heel erg benieuwd. Super hoe je je inzet daar :).
Succes nog he,
tot spreeks!
Inga -
25 Januari 2009 - 02:57
Jefta:
goede blog hoor. ik vind dat je je frustratie op een goede manier verwoord en al positief klinkt. Ik hoop dat je vasthoud aan die dingen waar je je geroepen toe voelt. -
30 Januari 2009 - 12:24
Akketien:
Ha Elin, deze had ik gelezen:D Mooi!!! Vooral omdat je daar zoveel kan betekenen voor die kinderen, ga zo door! Liefs akk -
02 Februari 2009 - 11:20
Jesse:
Nou toch gelezen :D. Goed om te lezen dat je hart is geraakt door deze kinderen. Hier in India hetzelfde verhaal. Zoveel kinderen met geen toekomst, en zelfs geen hoop voor een toekomst. Een bemoedigende knuffel of glimlach kan veel doen, maar we moeten inderdaad meer doen :) Ik zie uit naar je ideen! -
03 Februari 2009 - 12:46
Hester:
Heeej Eline!
Mooi zeg, om te lezen dat je die kinderen zo blij hebt kunnen maken! En fantastisch dat je ondanks alles zo positief bent. Volhouden he?! Heel veel succes!
Groetjes!
-
10 Februari 2009 - 11:40
Anne Esther:
Super cool dat je nu naast je journalist zijn ook bezig gaat met die kinderen. En wat tof dat je ouders er zijn geweest! Ik heb echt respect voor je dat je daar bent!! veel zegen verder! x -
08 Maart 2009 - 13:38
Hettie Van Steenis:
Hoi Eline
Zoals je leest heb ik je site bezocht, en met aandacht je blog gelezen.
Er zijn een groot aantal Nederlandse organisaties maar ook particulieren instanties die al een en ander hebben opgezet voor de kinderen in Egypte. O.a. een Nederlandse vrouw die een school heeft opgezet voor verstandelijke gehandicpte kinderen in Luxor. Het kan altijd nog meer dat ben ik zeker met je eens, en dan vooral in Cairo.
Mijn ervaring is Luxor is gelukkig een stuk beter. En je moet vooral, goeie raad van je ouders, de humor in alles blijven zien, het is een hele andere wereld als de onze.
Groetjes Hettie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
