Blije verhalen :-)

Na alle frustrerende en deprimerende verhalen, dit maal een positieve blog. Ik kreeg het gevoel dat sommige van jullie eraan gingen twijfelen of ik het hier nog wel naar mijn zin heb. Er zouden zelfs familieleden zijn afgehaakt met lezen omdat ze er naar van werden. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Voor een ieder die ongerust is, maak je geen zorgen ik red me hier prima. Sterker nog ik heb het hier zo erg naar mijn zin dat ik erover denk na mijn diploma-uitreiking als een malle mijn tas in te pakken om hier definitief te gaan wonen en werken. Maar of ik dit echt ga doen kan ik natuurlijk pas over zes maanden goed beoordelen.

Zoals ik jullie in mijn vorige blog liet weten, ben ik een paar dagen naar de westkust van Alexandrie geweest met Lith en Mustafa (vriend van Lith). Mustafa’s ouders zouden daar een eigen appartement hebben waar we gratis in konden voor een paar dagen. Ik verwacht een bescheiden appartement, komen we in een superlux vakantiehuis terecht. Twee grote slaapkamers, twee badkamers, keuken, huiskamer, veranda en een tuin met jawel gras! We zitten op nog geen 5 minuten lopen bij het strand vandaan met een aquablauwe zee. Ik kan niet wachten om daar een duik in te nemen. De golven zijn echt zo hoog dat elke keer wanneer ik de zee in loop, ik omval. Een oorbel en zonnebril armer hou ik het weer voor gezien.

Omdat Mustafa en Lith beiden moslim zijn, wordt er overdag tot aan 18:00 uur niets gegeten of gedronken in verband met de Ramadan, die me nu net iets te lang begint te duren. Met een uitgehongerde maag snellen we ons naar de stad op zoek naar een restaurant. Maar helaas, er zijn meer mensen met het originele idee om uit eten te gaan. Alles is vol en gereserveerd, dan maar MC Donalds. Het toetje halen we bij een of andere beroemde plek en ik kan je vertellen ik heb nog nooit zo’n lekker toetje gehad. Rijstepudding met vanille-ijs, nu snap ik waarom al die Egyptische vrouwen zo dik zijn. Die toetjes zijn verslavend!

Voordat we teruggaan naar het appartement genieten we nog even van het uitzicht op de zee. Opeens word ik in mijn oor gekust. Een meisje achter me probeert ons foelkettingen (kettingen gemaakt van stinkbloemen) aan te smeren. La sjukran (nee bedankt) proberen Lith en Mustafa. Het meisje geeft niet op en blijft mijn oor kussen. “Ik hou niet op met kussen totdat jullie wat gekocht hebben”, zegt ze met een zware stem. We zien er de humor wel van in en besluiten dan maar wat te kopen. Het meisje is echter nog steeds niet tevreden. “Ik wil meer geld”, zegt ze met een boos gezicht. Haar verkooptechniek is duidelijk een act. Met een Egyptische pond meer wimpelen we haar uiteindelijk af.

De volgende dag is het weer tijd om terug naar Cairo te gaan waar ik Ramadan Breakfast heb bij Lith neef en oom. Het is de eerste keer dat ik in een huis kom zonder vrouw die de hele dag in de keuken staat te koken. Lith neefje Walid maakt het eten klaar. Ik raak in gesprek met Lith oom die jaren lang cameraman voor CNN in het midden-oosten is geweest. Alle oorlogen heeft hij van dichtbij gezien. Interviews met belangrijke personen kan ik volgens Lith via zijn oom regelen, hij heeft tenslotte de contacten. Ik verbaas me er elke keer weer over wat voor mensen ik hier tegen kom. Mensen met een verhaal, mensen waar ik wat van kan leren. Dat het eten ditmaal niet door een vrouw is klaar gemaakt is te proeven, maar dat maakt voor mij niks uit aangezien ik ook deze dag uitgehongerd ben doordat ik niet gegeten of gedronken heb.

Voordat ik verder vertel over de dingen die ik de afgelopen paar dagen heb gedaan, wil ik eerst nog wat vertellen over winkelen in Cairo. Wat een grap. Van de week wilde ik wat nieuwe shirtjes kopen. Ik loop tientallen winkels naar binnen, maar alles wat ik uit de rekken grabbel is of vies, kapot, oud of erger nog vies, kapot en oud. De meiden in de winkel willen dat ik van alles pas. Ze denken natuurlijk dat ik als westerling heel erg rijk ben en megaveel kleren ga kopen, wat een grap. Uiteindelijk vind ik een aantal shirtjes die er enigszins fatsoenlijk uitzien. Hoe lang ze meegaan is natuurlijk de volgende vraag.

Gisteravond ben ik weer naar een Ramadanevent geweest in het cultureel centrum in Zamalek met Mustafa en zijn nichten en zusje. Een uur lang genieten van Egyptische folklore en ik kan je vertellen het klonk nog goed ook. Ik verbaas me over het publiek dat zonder schaamte enthousiast meeklapt, fluit en dingen roept naar de bandleden. Wij staan aan de zijkant omdat alle stoelen bezet zijn en dansen gezellig mee op de muziek. Na afloop worden er wat telefoonnummers uitgewisseld, want de nichten van Mustafa willen me graag nog een keer ontmoeten. Een paar vrouwelijke vrienden erbij kan geen kwaad dacht ik zo.

Vanavond ga ik voor het eerst op stap met Basma en haar vriendinnen. Basma is een Egyptisch meisje dat in het hostel werkt waar ik de eerste twee weken heb geslapen. Ze lacht altijd en heeft een spleetje tussen haar tanden. Elke keer als ik in het hostel komt begroet ze me hartelijk met een omhelzing en vier zoenen. Onze communicatie gaat moeizaam, Basma spreekt geen Engels en mijn Arabisch is nog lang niet je van het. Maar met handen en voeten kom je een heel eind. Zij is momenteel mijn uitdaging en motivatie om zo snel mogelijk Arabisch onder de knie te krijgen.

Nog een positieve mededeling. Vandaag ontmoet ik voor het eerst Eduard de Nederlandse journalist die mij hopelijk de kneepjes van het vak als buitenlandcorrespondent gaat leren. Ik kijk er naar uit om weer eens face tot face met een Nederlander te praten. Hoe het afloopt? Dat laat ik jullie natuurlijk zo snel mogelijk weten! Zoals gewoonlijk verzoek ik jullie weer om een reactie te plaatsen. Heb je vragen stel ze gerust, dan kan ik daar rekening mee houden in mijn volgende blog.