Eindpunt in zicht!

Het kostte me even om me er weer toe te zetten jullie van een blog te voorzien, mijn excuses hiervoor.

De dagelijkse beslommeringen van Cairo hebben me de afgelopen weken nogal opgeslokt. Ik ben deze week druk bezig geweest met het afronden van mijn stage en afstudeerproject, want ja het eindpunt is in zicht!!

Morgen zondag 15 maart, hoop ik naar Australie te vliegen om daar twee weken door te brengen met mijn ex-huisgenootjes. Een van hen gaat trouwen en ik ben uitgenodigd voor de bruiloft!! Ik kijk er erg naar uit om even weer normaal te kunnen ademhalen en de schoonheid van Australie te gaan ontdekken.

De afgelopen weken ben ik druk geweest met meerdere dingen. Allereerst ben ik naar zuidelijk Egypte afgereisd om daar een klooster te bezoeken in het kader van een artikel voor Volzin. Ik heb voor hen een verhaal geschreven over een koptisch feest, genaamd 'Het feest van Jona'. Ik vond het een hele belevenis om in mijn eentje naar Assiut af te reizen.

Gelukkig had ik via een vriend geregeld dat er een engelssprekend iemand me zou opwachten op het station in Assiut om me naar het klooster te brengen en als vertaler te fungeren.Na zes uur in de trein te hebben gezeten ben ik dan eindelijk op de plek waarvoor ik gekomen ben, het klooster! Men gelooft dat Jozef en Maria hier vlak na de geboorte van Jezus zouden zijn verbleven om Herodes te ontvluchten.

Al snel kom ik erachter dat het 'feest van Jona' niet zoveel voorstelt als dat ik had verwacht. De meeste kopten doen er niet eens aan mee. Ik probeer een priester te vinden die me verder kan helpen, maar wordt afgesnauwd omdat hij beweert 'druk' te zijn, terwijl hij een beetje op zijn stoel vooruit zit te staren. Gelukkig vind ik een priester die bereid is mij te vertellen over wat het feest nu precies inhoudt en waarom het gevierd wordt.

Priester Damiaan houdt nooit meer op met praten en ik moet opschieten om de trein terug naar Cairo te pakken. Aan het einde krijgt het interview een beetje een aparte wending. De priester is namelijk wel erg geinteresseerd in het feit dat ik uit Nederland kom en vraagt om mijn telefoonnummer en emailadres. Ik geef hem mijn visitekaartje, mezelf afvragend wat een priester uit Assiut die geen woord Engels spreekt met mijn contactgegevens moet. Hij vraagt of ik hem nog een keer kom opzoeken, nou ik dacht het dus niet.

Opgelucht over het feit dat ik voldoende materiaal verzameld heb om een fatsoenlijk artikel te schrijven, reis ik weer zes uur terug naar Cairo. Inmiddels is het 11 uur s avonds als ik daar aan kom.

Wanneer ik uitstap kan ik de juiste uitgang niet vinden en ik voel me maar wat ongemakkelijk. De straten zijn slecht verlicht en is er bijna geen vrouw te bekennen rond deze tijd. Ik ben verdwaald en raak in paniek doordat overal groepjes ongure jongens hangen die opmerkingen maken. Half huilend loop ik over straat, zoekend naar een taxi-chauffeur.

Uiteindelijk heb ik er een gevonden, maar op het moment dat we al rijden noemt hij een onbenullig bedrag met als gevolg dat ik dit weiger en wil uitstappen. Onverschillig haalt hij zijn schouders op en stemt hij in met het bedrag dat ik aanbied (alsnog het dubbele van wat ik zou moeten betalen). Het enige wat ik wil is zo snel mogelijk naar huis, maar meneer besluit de hele weg tegen mij te klagen dat ik hem niet meer wil betalen.

Ik begin te huilen van frustratie en daarmee heb ik hem de mond gesnoerd. Geschokt vraagt hij of het wel goed met me gaat. Met mijn tanden op elkaar, sis ik dat het goed gaat. “Rij toch door vent en behandel me eens een keer normaal”, wil ik eigenlijk zeggen. Maar helaas reikt mijn Arabisch nog niet zo ver.

Gelukkig wordt het artikel positief op de redactie ontvangen en zijn alle moeite en frustraties niet voor niets geweest.

Daarnaast ben ik bezig geweest met een artikelen voor CSA-magazine, een engelstalig expatblad in Cairo. Deze verhalen gingen mij een stuk beter af aangezien ik met expats een stuk beter over weg kan en zij zich wel aan hun afspraken maken en fatsoenlijk Engels spreken. Een van mijn verhalen ging over de problemen van expatvrouwen in Cairo. Voor de geinteresseerden zal ik het artikel onderaan mijn blog plaatsen. Daarnaast heb ik een artikel geschreven over wat expats doen om het milieu in Cairo te verbeteren. Ik ben daarom vorige week naar de Nederlandse school in Cairo geweest om drie leraressen te interviewen over de milieuprojecten die de school voor kinderen organiseert. Het was een verademing om weer even tussen de Nederlanders te zitten.

Ik hoop jullie vanuit Australie nog met een blog te voorzien van mijn belevenissen daar. Op 31 maart vlieg ik weer terug naar Cairo en eind mei weer terug naar Nederland. Ik hoop de laatste twee maanden in Cairo te benutten om nog wat artikelen te schrijven, mijn afstudeerproject voorgoed af te ronden en mijn Arabisch nog een beetje op te krikken. De tijd vliegt, maar ik kijk er ook weer naar uit om in Nederland stage te lopen, mijn familie en vrienden weer te zien.


‘A man tried to drive me off the Six of October Bridge’

Expat women share their biggest problems and frustrations living in Cairo

By Eline Verhoef

Being an expat woman is not always easy. Adapting to a foreign country, dealing with logistics if you have kids, learning a new language. Sexual harassment, air pollution and horrible traffic. Expat women in Cairo are facing these problems every single day. Denise Kemper (56) Leen De Schutter (26) and Marie Saintigny (40) share the problems and frustrations they face in their day to day living in Egypt.

Denise, from The United States of America, has been living in Cairo now for 2,5 years. Her husband is an architect and was sent by an American company to work in an engineering firm. Their sons, both married still live in their home country. Denise spends her week doing volunteer work, shopping and reading Egyptian history. “It’s good to know the history of the people because it is frustrating to not understand why people are the way they are. Look back and it makes sense”, says Denise.

Leen, from Belgian, lives in Heliopolis with her Dutch husband. About two years ago the young couple moved to Cairo because of her husbands’ job. Leen herself found a full time job at a multinational beverage company where she deals with Egyptian and foreign colleagues. Because Leen speaks fluently Arabic, she experiences a lot of benefits in her work. “I don’t have many problems with the cultural differences in my work. For me it’s beneficial to work with Egyptians because I am a foreigner who speaks Arabic which makes it easy to build relationships and to get sympathy.”

Marie likes to represent the French community in Cairo. With her husband and four kids she moved from Puerto Rico to Cairo two years ago. She has three part-time jobs: she teaches economy at an Egyptian school, is a volunteer in the Catholic Church and a member of a French association.

All three of them agree about the fact that the worst problems they face in Cairo is the air pollution and unpredictable traffic. While Denise gets driven to any place she wants by her personal driver, Leen is participating in the traffic chaos when she drives to her work in the desert. The Egyptian men are giving the 26-year old blonde a hard time.

“When I get into my car and drive into the big madness of Cairo, the party gets started”, sights Leen. Often she drives an extra round to get rid of men who like to follow her in her car. About once every two weeks she gets followed. It happened two times in one year and a half that someone tried to harm her in the traffic. “For example a man that tried to drive me off the Six of October Bridge”, explains Leen.

When she wants to park her car and the men notice that she has blond curly hair, they will drive back to watch her and than disappear. “The fact that I am a foreigner, works as a catalyst in their reactions”. Dying her hair a dark color is for Leen not an option because it won’t work and she refuses to ‘bow’. “I pay a lot of attention on my clothes, no high heels, unless I go out. I cover everything and I am not wearing tight clothes”, she explains.

According to Marie, ladies can feel a permanent sexual harassment in Cairo. But it doesn’t bother her that much. “This is the way they are, they can’t help it. It’s so different from what we are used to in France, I just ignore it.”

Because she takes care of four children, Marie faces problems from a different ground. “The logistics are very tough. Having four children and being responsible for education for children, is a big responsibility for a woman because her husband doesn’t have time to think about that. Everything has to work well at home. It’s not easy to move and change schools. I need to fill in a lot of papers to proof that they have been successful in the past”, she explains.

As it is well-known that French people love good food and make a lot of efforts for a good meal, Marie has had trouble with finding good food in Egypt. According to the French expat she spends at least ten hours more a week on finding food than she does in her home country.

Denise says she got to the point where she adapted to the fact she won’t find products that she needs. “I do it without them or find a substitute. You just have to realize that when you are in a foreign country, you can’t get things done like at home”, is her advice.

Despite the problems they face Leen, Denise and Marie can say that they learned a lot from living in Cairo.

Leen learned in her work to deal with the Egyptian work ethics. “The complete lack of sense of urgency”, she smiles. In the beginning she found it hard to deal with that, but she learned that you can’t bind some ones abilities to the fact that he doesn’t do it at the moment you want him to do it. “I learned to see that my colleagues have a lot of knowledge and that I can learn from them. When I need thirty minutes to finish something I will tell them ten minutes, because else they will think it will takes two hours” she explains.

Denise says she became a lot smarter. “The most positive thing is that they are usually really friendly and I know that’s because they are after my money”, she smiles. “About the ugliest thing in the world they can say: ‘oh it’s beautiful’ or ‘oh that’s gorgeous’ while it looks like crap on me”, she says.

Often she finds strangers on the street that start talking to her. Sometimes she decides to ignore them. “In a way its kind a fun sometimes, they catch you and you find yourself suddenly talking”, explains Denise. She thinks that as for Americans, they have more problems with dealing with Egyptians. “We are more naive and more open to tell our stories. You can be friendly but you got to be on your guard all the time and not be too open. I just make up things, like I have been Patricia, Ruth and Jacqueline. The harder name you give them, the more hard you make it to let them remember your name”, she smiles.

Marie loves Egyptian people and says she became a lot more tolerant thanks to the Egyptian society. “Egyptians are always smiling, making jokes and seeing the bright side of life. Comparing the French to the Egyptians, we are not cheerful at all and not welcoming. If you ask someone a question in the French metro, they will tell you to go to hell”, Marie smiles.

How to make living in Cairo more easy:

1. Learn the language
2. Get out and meet people
3. Network with other expats
4. Get used to the fact that you can’t get the same things as in your home country
5. Get out of Cairo once a month for your health
6. Give yourself one year to settle down
7.Enjoy the bright side of Cairo