Back to normal life
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eline
11 Oktober 2008 | Egypte, Caïro
Om eerlijk te zijn dacht ik dat de Ramadan nooit zou eindigen, het duurde me allemaal net iets te lang. Elke dag honger lijden omdat je net op de verkeerde tijdstippen je boodschappen wilt doen, uitgedroogd over straat in de brandende zon omdat je niet in het openbaar je flesje water kunt drinken enzovoort. Achteraf gezien is de maand eigenlijk voorbij gevlogen. Daarbij was ik na afloop in de bevoorrechte positie om het driedaagse feest Eid (feest na de Ramadan) met een moslimfamilie te vieren.
Om een helder verhaal te kunnen vertellen moeten we even terug in de tijd. Vorige week maandag heb ik weer een Arabische les gehad en ik kan je vertellen Zinab heeft me in 1 uur meer geleerd dan al die uren die ik in het eerste language centre heb gestoken. Ze is bevriend met Mustafa die ik weer ken via Lith.
Mustafa haalt me op en brengt me naar Zinabs huis om daar mijn eerste les te volgen. Ik verwacht een degelijk gekleed meisje met hoofddoek, maar moet mijn verwachtingen snel bijstellen. Een spontaan meisje met krullen en een hippe bril op haar neus doet de deur open. Binnen een uur heeft ze me de eerst helft van het Arabische alfabet geleerd. Om 5 uur is het tijd om weer te gaan, aangezien iedereen zich haast om op tijd voor het Ramadan breakfast te zijn. Mustafa nodigt me uit om met hem en zijn familie te eten. Over die uitnodiging hoef ik niet lang na te denken, eindelijk een dag geen MC Donalds, Pizzahut of KFC.
Weer moet ik mijn verwachtingen bijstellen. In plaats van bij Mustafa thuis te eten belanden we in Gezira club, een of andere dure sportclub voor de rijkere laag van de samenleving.
Op het terras wachten Mustafa’s ouders al met zijn twee broertjes van zestien en twee jaar oud. Beiden zijn jong en zien er jong uit, 42 jaar. De moeder van Mustafa draagt geen hoofddoek en heeft haar haar in een kortgeknipt modern kapsel. Zijn vader is rechter en spreekt goed Engels. Al snel komt onze gesprek uit op mijn plannen met Eid. Ik vertel dat ik in Cairo blijf, omdat er volgens Lith veel dingen te doen zijn. Mustafa’s ouders vinden dat maar niks, zij gaan twee uur later naar hun vakantiehuis in Ras Sidr bij de Rode Zee. En ja Lith en ik mogen mee, want we kunnen natuurlijk niet alleen in Cairo blijven zonder familie. Een kleine twijfel bekruipt me bij de uitnodiging, waarom zouden deze mensen me mee willen nemen op vakantie?
Gedurende mijn verblijf hier heb ik al verschillende nare ervaringen gehad met mensen. Overal heb je natuurlijk goede mensen en slechte mensen, maar hier zijn die in eerste instantie moeilijk te onderscheiden. In Nederland zijn mensen recht voor hun raap. Als je iemand niet mag nodig je die persoon niet uit. Mijn huisgenootje hier vertelde dat mensen hier nooit iets voor niks doen, er zit altijd wat achter.
Ik schreef een maand geleden over Ahmed die vertelde dat ik hem en zijn familie als mijn eigen familie moest beschouwen. Toen hij mij hasj aanbood ontstond er bij mij al een eerste twijfel over de motieven van deze familie. Zijn dochters nodigde ik uit voor mijn verjaardag maar kwamen vervolgens niet opdagen en ondanks dat de familie wist dat het mijn verjaardag was, kwam er geen telefoontje of smsje. Een maand lang lieten zij niks meer van zich horen. Dat ze mij wijs wilden maken dat ik hen als familie moest beschouwen was dan natuurlijk ook klinkklare onzin.
Mijn Australische huisgenootje adviseerde me dat je hier heel sterk op je intuitie moet vertrouwen. Voelt iets niet goed, meteen afkappen. Ik heb dan ook besloten geen contact meer met Ahmed en zijn familie te hebben.
Terug naar Mustafa’s ouders. Aangezien ik bij hen een goed gevoel heb en gezien het feit dat wanneer ik zeg dat Lith ook in Cairo blijft ze hem ook meteen uitnodigen besluit ik mee te gaan.
In een Mercedes reizen we 2,5 uur lang naar onze vakantiebestemming waar we vier dagen blijven. Heerlijk zwemmen in de Rode Zee en schone lucht inademen. En niet te vergeten goed voedsel! We brengen onze tijd door met vrienden van Mustafa’s ouders. Met zo’n twintig man hebben we elke dag ontbijt en avondeten. Nee, geen simpel bordje rijst maar een lux lopend buffet met vis, vlees, kip, salades, pasta enzovoorts. De vrienden van Mustafa’s ouders hebben een enorme villa langs het strand staan. Ik kan je vertellen ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Het voelde alsof ik in het computerspel The Simps zat: overal televisies, een biljartkamer, een enorme veranda, tuin, dakterras.
Mustafa’s ouders zijn zorgzaam. Zijn moeder doet haar uiterste best Engels tegen me te praten en probeert me Arabisch te leren. Wanneer ik zand in mijn contactlenzen heb, helpt ze me schoonmaken en haalt ze haar zonnebril voor me op. Ze geeft me een oogpotlood cadeau en legt me uit hoe ik die moet aanbrengen. De volgende dag geeft ze me haarknipjes cadeau.
Broertje Ali, twee jaar oud komt elke keer naar me toe om me te overladen met natte zoenen en knuffels. Voor het eerst heb ik echt het gevoel dat ik een beetje familie heb hier. Mensen zeggen wel beschouw me als je familie, maar woorden zonder daden zijn leeg en koud.
Met Mustafa’s vader heb ik gesprekken over de islam. Hij vraagt me wat ik van de Ramadan vind en zegt dat ik het best onzin mag vinden. Hij is liberaal. Hij legt me uit dat Ramadan niet zozeer om het eten en drinken gaat en ook niet om het voelen wat arme mensen voelen. “Het gaat om het vasten met je ogen, met je hart, met je mond. De mensen die je op straat ziet ruziemaken, dat is geen vasten”, vindt hij.
Na een klein weekje relaxen verzamel ik alle moed bij elkaar om weer in Cairo in te burgeren. In een week tijd is mijn vooruitzicht op de komende zes maanden een beetje anders. Mijn huisgenoten gaan me namelijk verlaten. Sascha en haar Egyptische verloofde hebben de visa voor Australie geregeld en gaan over vier weken weg. In januari hopen ze te trouwen. Ik vind het heel erg jammer dat ze weggaat. In een korte tijd hebben we een sterke band opgebouwd. We maken dezelfde dingen mee op straat en komen uit een soortgelijke cultuur. Maar een paar dagen geleden gebeurde er iets met mijn andere huisgenoot wat alle verwachtingen te boven ging. Haar vriend besloot hun relatie te verbreken met als argument dat hij wilde dat ze christen was, ze is namelijk atheist. Voor haar is er geen reden meer om in deze gestoorde stad te blijven hangen en ze hoopt dan ook over vier weken het vliegtuig naar Australie te pakken.
Voor mij betekent dit dat ik nieuwe huisgenoten zal moeten zoeken, of ik nog weer van die toffe meiden vind vraag ik me af. Het scheelt dat mijn stage nu een beetje op gang aan het komen is en mijn sociale netwerk groot genoeg om niet te vereenzamen, maar toch. Ik zal jullie niet gaan vermoeien met de worsteling die ik hier soms doormaak, maar een paar korte anekdotes geven waaruit je zelf je conclusies kunt trekken.
De taxichauffeurs die ik tot nu toe gehad waren opzich niet zo erg. Ik heb geleerd gewoon het Egyptisch tarief te betalen. Ik vraag niet wat ze willen hebben. Ik vraag gewoon aan vrienden wat ik voor welke afstand zou moeten betalen, stap uit de taxi, froemel het geld in elkaar en druk het in de hand van de taxichauffeur. Regelmatig word ik dan vol verbazing aangekeken, maar voordat ze ook maar de kans krijgen om meer geld te eisen ben ik hem al gepeerd. Onlangs had ik een taxichauffeur die het daar niet bij liet zitten.
Ik stap in een taxi op weg naar Giza. De taxichauffeur vraagt of ik Arabisch spreek waarop ik antwoord ‘een beetje’. “Hoeveel ga je me betalen?”, vraagt hij. “gamastashar, 15 pond”, antwoord ik. Natuurlijk wil de sloeber meer en zegt dat als ik weiger 20 te betalen ik nu uit kan stappen om een andere taxi te nemen. Daar laat ik het natuurlijk niet bij zitten. Ik vouw mijn armen over elkaar en doe net of mijn neus bloed. De taxichauffeur kijkt me vragend aan en wacht nog steeds op antwoord. “Yalla, ga” zegt ik overduidelijk geirriteerd. Zwijgend rijdt hij door naar de plaats van bestemming. Daar kom ik erachter dat ik geen vijftien pond heb, alleen een briefje van twintig of veertien pond. Als ik de twintig geef, kan ik er donder op zeggen dat ik geen geld terug krijg dus ik besluit de veertien pond sneaky in elkaar te vouwen en in zijn hand te drukken.
Opgelucht loop ik weg en steek ik de straat over waar ik een telefoontje krijg van een vriendin. Plotseling staat de taxichauffeur weer voor mijn neus schreeuwend dat ik hem nog een pond (ong 15 eurocent) moet geven. “Ik heb geen pond voor je”, schreeuw ik terug. Vriendin Zinab schreeuwt door de telefoon dat ik weg moet rennen. Als een gek ren ik weg en verstop ik me in het eerste steegje dat ik tegenkom. Met kloppend hart kijk ik om me heen, gelukkig de taxichauffeur heeft het opgegeven. Even later ontmoet ik Lith die me vertelt dat ik eigenlijk maar tien pond had hoeven te betalen dus dat die taxichauffeur absoluut geen recht van spreken had. Ik ben weer een ervaring rijker en een illusie armer.
De laatste paar dagen heb ik zowaar gekookt. Ik ben het spuugzat om elke dag weer fastfood te moeten eten. Maar eerlijk is eerlijk soms heb je gewoon zin in pizza. Laat het nu net zijn dat wij een pizzaria in de straat hebben. Het enige minpunt is dat de prutsers geen Engels spreken. Vol goede moed probeer ik aan te wijzen wat voor pizza ik wil. Maar nadat er een hagedis over het hoofd van de pizzabakker springt, begin ik ernstig aan mijn eetlust te twijfelen. Ik betaal netjes 7 pond voor mijn pizza en wacht geduldig. Maar nadat de mensen die na mij besteld hebben inmiddels al lekker van hun pizza aan het smikkelen zijn, sta ik nog steeds te wachten.
De mannen in de pizzeria kijken me afkeurend aan en dan gebeurt het volgende. Een van de werknemers krijgt ruzie met de baas. Nog geen twintig centimeter bij me vandaan beginnen ze tegen elkaar te schreeuwen. Hoezo de klant is koning? Klantvriendelijkheid of fatsoen is er hier niet bij. Het geschreeuw houdt niet op en aangezien ik al een pechdag achter de rug heb besluit ik het maar voor gezien te houden. Steek die zeven pond maar in de hygiene van je tent.
Natuurlijk komt er niemand achter me aan om te vragen waarom ik niet op mijn pizza wacht. Dat zal hun een worst wezen. En wat mij betreft? Liever een hongerige maag dan een pizza a la hagedis.
Om een helder verhaal te kunnen vertellen moeten we even terug in de tijd. Vorige week maandag heb ik weer een Arabische les gehad en ik kan je vertellen Zinab heeft me in 1 uur meer geleerd dan al die uren die ik in het eerste language centre heb gestoken. Ze is bevriend met Mustafa die ik weer ken via Lith.
Mustafa haalt me op en brengt me naar Zinabs huis om daar mijn eerste les te volgen. Ik verwacht een degelijk gekleed meisje met hoofddoek, maar moet mijn verwachtingen snel bijstellen. Een spontaan meisje met krullen en een hippe bril op haar neus doet de deur open. Binnen een uur heeft ze me de eerst helft van het Arabische alfabet geleerd. Om 5 uur is het tijd om weer te gaan, aangezien iedereen zich haast om op tijd voor het Ramadan breakfast te zijn. Mustafa nodigt me uit om met hem en zijn familie te eten. Over die uitnodiging hoef ik niet lang na te denken, eindelijk een dag geen MC Donalds, Pizzahut of KFC.
Weer moet ik mijn verwachtingen bijstellen. In plaats van bij Mustafa thuis te eten belanden we in Gezira club, een of andere dure sportclub voor de rijkere laag van de samenleving.
Op het terras wachten Mustafa’s ouders al met zijn twee broertjes van zestien en twee jaar oud. Beiden zijn jong en zien er jong uit, 42 jaar. De moeder van Mustafa draagt geen hoofddoek en heeft haar haar in een kortgeknipt modern kapsel. Zijn vader is rechter en spreekt goed Engels. Al snel komt onze gesprek uit op mijn plannen met Eid. Ik vertel dat ik in Cairo blijf, omdat er volgens Lith veel dingen te doen zijn. Mustafa’s ouders vinden dat maar niks, zij gaan twee uur later naar hun vakantiehuis in Ras Sidr bij de Rode Zee. En ja Lith en ik mogen mee, want we kunnen natuurlijk niet alleen in Cairo blijven zonder familie. Een kleine twijfel bekruipt me bij de uitnodiging, waarom zouden deze mensen me mee willen nemen op vakantie?
Gedurende mijn verblijf hier heb ik al verschillende nare ervaringen gehad met mensen. Overal heb je natuurlijk goede mensen en slechte mensen, maar hier zijn die in eerste instantie moeilijk te onderscheiden. In Nederland zijn mensen recht voor hun raap. Als je iemand niet mag nodig je die persoon niet uit. Mijn huisgenootje hier vertelde dat mensen hier nooit iets voor niks doen, er zit altijd wat achter.
Ik schreef een maand geleden over Ahmed die vertelde dat ik hem en zijn familie als mijn eigen familie moest beschouwen. Toen hij mij hasj aanbood ontstond er bij mij al een eerste twijfel over de motieven van deze familie. Zijn dochters nodigde ik uit voor mijn verjaardag maar kwamen vervolgens niet opdagen en ondanks dat de familie wist dat het mijn verjaardag was, kwam er geen telefoontje of smsje. Een maand lang lieten zij niks meer van zich horen. Dat ze mij wijs wilden maken dat ik hen als familie moest beschouwen was dan natuurlijk ook klinkklare onzin.
Mijn Australische huisgenootje adviseerde me dat je hier heel sterk op je intuitie moet vertrouwen. Voelt iets niet goed, meteen afkappen. Ik heb dan ook besloten geen contact meer met Ahmed en zijn familie te hebben.
Terug naar Mustafa’s ouders. Aangezien ik bij hen een goed gevoel heb en gezien het feit dat wanneer ik zeg dat Lith ook in Cairo blijft ze hem ook meteen uitnodigen besluit ik mee te gaan.
In een Mercedes reizen we 2,5 uur lang naar onze vakantiebestemming waar we vier dagen blijven. Heerlijk zwemmen in de Rode Zee en schone lucht inademen. En niet te vergeten goed voedsel! We brengen onze tijd door met vrienden van Mustafa’s ouders. Met zo’n twintig man hebben we elke dag ontbijt en avondeten. Nee, geen simpel bordje rijst maar een lux lopend buffet met vis, vlees, kip, salades, pasta enzovoorts. De vrienden van Mustafa’s ouders hebben een enorme villa langs het strand staan. Ik kan je vertellen ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Het voelde alsof ik in het computerspel The Simps zat: overal televisies, een biljartkamer, een enorme veranda, tuin, dakterras.
Mustafa’s ouders zijn zorgzaam. Zijn moeder doet haar uiterste best Engels tegen me te praten en probeert me Arabisch te leren. Wanneer ik zand in mijn contactlenzen heb, helpt ze me schoonmaken en haalt ze haar zonnebril voor me op. Ze geeft me een oogpotlood cadeau en legt me uit hoe ik die moet aanbrengen. De volgende dag geeft ze me haarknipjes cadeau.
Broertje Ali, twee jaar oud komt elke keer naar me toe om me te overladen met natte zoenen en knuffels. Voor het eerst heb ik echt het gevoel dat ik een beetje familie heb hier. Mensen zeggen wel beschouw me als je familie, maar woorden zonder daden zijn leeg en koud.
Met Mustafa’s vader heb ik gesprekken over de islam. Hij vraagt me wat ik van de Ramadan vind en zegt dat ik het best onzin mag vinden. Hij is liberaal. Hij legt me uit dat Ramadan niet zozeer om het eten en drinken gaat en ook niet om het voelen wat arme mensen voelen. “Het gaat om het vasten met je ogen, met je hart, met je mond. De mensen die je op straat ziet ruziemaken, dat is geen vasten”, vindt hij.
Na een klein weekje relaxen verzamel ik alle moed bij elkaar om weer in Cairo in te burgeren. In een week tijd is mijn vooruitzicht op de komende zes maanden een beetje anders. Mijn huisgenoten gaan me namelijk verlaten. Sascha en haar Egyptische verloofde hebben de visa voor Australie geregeld en gaan over vier weken weg. In januari hopen ze te trouwen. Ik vind het heel erg jammer dat ze weggaat. In een korte tijd hebben we een sterke band opgebouwd. We maken dezelfde dingen mee op straat en komen uit een soortgelijke cultuur. Maar een paar dagen geleden gebeurde er iets met mijn andere huisgenoot wat alle verwachtingen te boven ging. Haar vriend besloot hun relatie te verbreken met als argument dat hij wilde dat ze christen was, ze is namelijk atheist. Voor haar is er geen reden meer om in deze gestoorde stad te blijven hangen en ze hoopt dan ook over vier weken het vliegtuig naar Australie te pakken.
Voor mij betekent dit dat ik nieuwe huisgenoten zal moeten zoeken, of ik nog weer van die toffe meiden vind vraag ik me af. Het scheelt dat mijn stage nu een beetje op gang aan het komen is en mijn sociale netwerk groot genoeg om niet te vereenzamen, maar toch. Ik zal jullie niet gaan vermoeien met de worsteling die ik hier soms doormaak, maar een paar korte anekdotes geven waaruit je zelf je conclusies kunt trekken.
De taxichauffeurs die ik tot nu toe gehad waren opzich niet zo erg. Ik heb geleerd gewoon het Egyptisch tarief te betalen. Ik vraag niet wat ze willen hebben. Ik vraag gewoon aan vrienden wat ik voor welke afstand zou moeten betalen, stap uit de taxi, froemel het geld in elkaar en druk het in de hand van de taxichauffeur. Regelmatig word ik dan vol verbazing aangekeken, maar voordat ze ook maar de kans krijgen om meer geld te eisen ben ik hem al gepeerd. Onlangs had ik een taxichauffeur die het daar niet bij liet zitten.
Ik stap in een taxi op weg naar Giza. De taxichauffeur vraagt of ik Arabisch spreek waarop ik antwoord ‘een beetje’. “Hoeveel ga je me betalen?”, vraagt hij. “gamastashar, 15 pond”, antwoord ik. Natuurlijk wil de sloeber meer en zegt dat als ik weiger 20 te betalen ik nu uit kan stappen om een andere taxi te nemen. Daar laat ik het natuurlijk niet bij zitten. Ik vouw mijn armen over elkaar en doe net of mijn neus bloed. De taxichauffeur kijkt me vragend aan en wacht nog steeds op antwoord. “Yalla, ga” zegt ik overduidelijk geirriteerd. Zwijgend rijdt hij door naar de plaats van bestemming. Daar kom ik erachter dat ik geen vijftien pond heb, alleen een briefje van twintig of veertien pond. Als ik de twintig geef, kan ik er donder op zeggen dat ik geen geld terug krijg dus ik besluit de veertien pond sneaky in elkaar te vouwen en in zijn hand te drukken.
Opgelucht loop ik weg en steek ik de straat over waar ik een telefoontje krijg van een vriendin. Plotseling staat de taxichauffeur weer voor mijn neus schreeuwend dat ik hem nog een pond (ong 15 eurocent) moet geven. “Ik heb geen pond voor je”, schreeuw ik terug. Vriendin Zinab schreeuwt door de telefoon dat ik weg moet rennen. Als een gek ren ik weg en verstop ik me in het eerste steegje dat ik tegenkom. Met kloppend hart kijk ik om me heen, gelukkig de taxichauffeur heeft het opgegeven. Even later ontmoet ik Lith die me vertelt dat ik eigenlijk maar tien pond had hoeven te betalen dus dat die taxichauffeur absoluut geen recht van spreken had. Ik ben weer een ervaring rijker en een illusie armer.
De laatste paar dagen heb ik zowaar gekookt. Ik ben het spuugzat om elke dag weer fastfood te moeten eten. Maar eerlijk is eerlijk soms heb je gewoon zin in pizza. Laat het nu net zijn dat wij een pizzaria in de straat hebben. Het enige minpunt is dat de prutsers geen Engels spreken. Vol goede moed probeer ik aan te wijzen wat voor pizza ik wil. Maar nadat er een hagedis over het hoofd van de pizzabakker springt, begin ik ernstig aan mijn eetlust te twijfelen. Ik betaal netjes 7 pond voor mijn pizza en wacht geduldig. Maar nadat de mensen die na mij besteld hebben inmiddels al lekker van hun pizza aan het smikkelen zijn, sta ik nog steeds te wachten.
De mannen in de pizzeria kijken me afkeurend aan en dan gebeurt het volgende. Een van de werknemers krijgt ruzie met de baas. Nog geen twintig centimeter bij me vandaan beginnen ze tegen elkaar te schreeuwen. Hoezo de klant is koning? Klantvriendelijkheid of fatsoen is er hier niet bij. Het geschreeuw houdt niet op en aangezien ik al een pechdag achter de rug heb besluit ik het maar voor gezien te houden. Steek die zeven pond maar in de hygiene van je tent.
Natuurlijk komt er niemand achter me aan om te vragen waarom ik niet op mijn pizza wacht. Dat zal hun een worst wezen. En wat mij betreft? Liever een hongerige maag dan een pizza a la hagedis.
-
11 Oktober 2008 - 17:29
Janienke:
Hee eline,
Weer superleuk om te lezen! maar indd wat maak je een dingen mee. wel heldhaftig dat je gewoon weg durft te rennen. ik had waarschijnlijk toch betaald.. maar misschien zit jij daarvoor al te lang in de cultuur daar. en die pizza... ach waarom niet pizza a la hagedis? :-) kun je ook een keertje proeven toch? Misschien is het een gat in de markt ;-) nou meis, zet m op met je schooldingen en met de rest!
liefs -
11 Oktober 2008 - 19:48
Mireille:
haa!
Ik weet niet of je me (nog) kent, maar we hebben op dezelfde middelbare school in Elburg gezeten. Ik zit sinds een paar weken ook in Cairo, en blijf voor vier maanden. Ik kwam eigenlijk bij toeval op je waarbenjij.nu terecht. Maar leuk om te lezen!Allemaal verhalen en avonturen die me nu al bekend voorkomen : )
Als je het leuk vindt om wat ervaringen over Cairo uit te wisselen of om gewoon effe lekker nederlands te kunnen praten moet je me maar effe een mailtje sturen (mireillefikse[a]hotmail[punt]com)
succes nog! -
11 Oktober 2008 - 19:48
Mireille:
haa!
Ik weet niet of je me (nog) kent, maar we hebben op dezelfde middelbare school in Elburg gezeten. Ik zit sinds een paar weken ook in Cairo, en blijf voor vier maanden. Ik kwam eigenlijk bij toeval op je waarbenjij.nu terecht. Maar leuk om te lezen!Allemaal verhalen en avonturen die me nu al bekend voorkomen : )
Als je het leuk vindt om wat ervaringen over Cairo uit te wisselen of om gewoon effe lekker nederlands te kunnen praten moet je me maar effe een mailtje sturen (mireillefikse[a]hotmail[punt]com)
succes nog! -
11 Oktober 2008 - 20:57
Matt:
Heeeeeeeeeej, tof om weer eens wat van je te lezen. Jaja, ik hou het nog bij. Nu zeg je wel heel leuk dat je stage op gang begint te komen, maar daar heb ik verder nog niets over gelezen!! Wat mag je allemaal wel/niet doen, hoe zijn die mensen?
Groetjes!! -
12 Oktober 2008 - 13:01
Nanny:
hee eline, fijn om weer iets van je te lezen, het is al weer een paar weken geleden, gaat het met je stage nu al wel goed dan? Je maakt echt van alles mee zeg dapper hoor nog heel veel succes,
liefs Nanny (en de rest) -
12 Oktober 2008 - 16:47
Inga:
Hee Eline, leuk weer om je belevenissen te horen! Ik ben idd ook benieuwd naar je stage; hoe bevalt dat?
Succes meid! -
13 Oktober 2008 - 07:00
Roelof:
Heb je tussen al deze ervaringe door nog tijd om stage te lopen, Eline?
Hou je taai! -
13 Oktober 2008 - 08:50
Akketien:
Heftig hoor! Maar fijn om van je te horen:) Succes met stage!! Liefs akk -
14 Oktober 2008 - 12:38
Berlinda:
Ha Eline,
wat super leuk om je verhalen te lezen zeg!! Erg interessant om te lezen wat je daar mee maakt en leert van de arabische cultuur.
Hoop dat je snel weer nieuwe huisgenootjes krijgt die ook weer erg leuk zijn!
Trouwens dat je druft weg te rennen is wel lef zeg!! Stoer hoor, hahaha.. Heb je dat geleerd van ome Aart z'n vechttechnieken??
Maar zo te lezen zul je ook wel een paar kilo's afvallen daar?! Niet binnen te houden of niet krijgen etc..
Nou vind het echt stoer en gaaf dat je daar zit. Heel veel plezier nog en ik blijf je verhalen lezen, leuk en leest erg makkelijk weg!!!
Doe je voorzichtig??!!
Is Henri nu bij jou? Je zei dat hij in de herfstvakantie kwam. Doe hem maar de groetjes!!
Nou doei doei!!!!!!!
Liefs Berlinda.
Ooh ja je hebt er trouwens MACHTIG veel verhalen op staan. ;-)
-XXX- -
19 Oktober 2008 - 20:21
Geus V.d. Werfhorst:
Hallo Eline,
Even op je site gekeken.
Een leuk geschreven verhaal. Succes daar in Egypte!
Groetjes Geusje
-
24 Oktober 2008 - 17:00
Esther:
Hoi Eline,
Meid, chapeau!! Geloof dat ik alweer thuis was geweest. Aan de andere kant doe je nu echt levenservaring op! Leuk om je verhalen te lezen.
Groet Esther -
26 Oktober 2008 - 20:49
Bertus:
Ha Eline, hoe istie? Wel raar dat je niet ff op de terugkomdag van afgelopen vrijdag kon komen :p Was leuk om iedereen weer es te zien! Ben je al een beetje aant werk??
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
