Visa regelen wat een drama!

Op verzoek van mijn allerliefste vader, weer een nieuwe blog! De afgelopen paar dagen heb ik kennis gemaakt met de verschrikkelijk bureaucratie in dit land. Wat een amateurs hierzo. Zondag kwam ik erachter dat mijn visum al twee dagen verlopen was. Ik dacht dat mijn toeristenvisum twee maanden geldig was, maar dat bleek dus 1 maand te zijn.

Vol goede moed besluit ik zo snel mogelijk naar Mogamma (overheidsgebouw) te gaan om daar mijn visum met 6 maanden te verlengen. Mijn dag begint al lekker. Op weg naar Mogamma word ik achtervolgd door een jochie naar ik schat zo’n achttien jaar oud. Ik stop even om geld op te nemen bij de internationale bank en zie hem om het hoekje staan gluren. Ik kan hem wel wurgen. Ik doe net of mijn neus bloed en loop door terwijl ik nog steeds achtervolgd word. Ik draai me om en zeg ‘What?’ met als gevolg dat ik uitgescholden wordt.

Maar mijn reactie lijkt te helpen, hij loopt weg. Vol opluchting loop ik door. Die opluchting is echter snel verdwenen want na zo’n vijf minuten komt de stumperd weer terug met een ouder iemand die mij even de les begint te lezen. “Jij moet oppassen, begrepen?” Wat moeten die lui toch van me, zucht ik moedeloos. Tranen branden in mijn ogen van woede. Gelukkig ben ik bij Mogamma gearriveerd.

Na tientallen veiligheidspoortjes en tassencontroleurs ben ik eindelijk op de plek waar ik mijn visum kan verlengen. Het is een complete chaos. Overal om me heen wurmen mensen zich naar de raampjes. In de rij staan kennen ze hier niet en voorkruipen is hier normaal. Aangezien alles in het Arabisch is geschreven, heb ik geen flauw idee naar welk raampje ik moet. Ik vraag het aan een blonde vrouw, die vast wel Engels spreekt. Ze legt me uit waar ik heen moet. Gelukkig de rij is kort.

De vrouw achter het raampje kijkt me aan met een blik alsof ik een hoop stront ben. “Ik wil mijn visum graag verlengen”, zeg ik. Zonder ook maar een woord uitleg, gooit ze een stapel papieren naar me toe. “Mag ik misschien je pen lenen”, vraag ik. Ze kijkt me aan met de meest gemene blik ever en zegt nee. Woedend grijp ik de papieren en loop ik weg, weg uit dit kansloze gebouw. Weg uit de chaos, weg uit de stank, weg uit deze amateuristische bureaucratie. Eenmaal thuis bedenk ik me dat ik nog steeds geen visum heb en dat ik hoe dan ook terug moet naar die verschrikkelijk plek. Ik besluit mijn vriend Lith te raadplegen. Gelukkig biedt hij me meteen aan de volgende ochtend met me mee te gaan. “Don’t you ever go there on your own again”, lacht Lith. Hij kent de plek als geen ander aangezien hij als Syrier 16 jaar op een toeristenvisa in Cairo leeft en elk jaar naar Mogamma moet.

De volgende dag loop ik met lood in mijn schoenen vergezeld door Lith naar Mogamma. We staan ongeveer een uur in de rij, omgeven door mensen die constant proberen voor te dringen. Ik heb medelijden met Lith die de hele nacht niet geslapen heeft en hongerig en dorstig (vanwege Ramadan) moeite doet om op zijn benen te blijven staan. Zijn we eindelijk aan de beurt, zegt de vrouw achter het raampje doodleuk met een big smile dat we in de verkeerde rij staan. We stonden nota bene in de vluchtelingenrij.

Gelukkig ziet Lith er de humor wel van in en vol goede moed lopen we naar het goede raampje. Het is dezelfde vrouw, die mij de vorige dag als stront behandeld heeft. Lith zet haar even voor het blog en legt uit dat ik de dag ervoor slecht behandeld ben door een zeker persoon. Ze zou papieren naar me gegooid hebben en geweigerd hebben haar pen aan me uit te lenen. Ik zie de vrouw kleuren en met een betrapt gezicht naar me kijken. “Ik weet niet waar je het over hebt”, zegt ze tegen Lith met een bedrukt gezicht.

Na tien keer heen en weer gelopen te zijn om kopien te maken, zegels te regelen is het uiteindelijk geregeld. Over twee uur kan ik terug komen om mijn visum op te halen en ja na twee uur heb ik mijn paspoort terug met het visum! En de grap is dat ik er geen cent voor hoef te betalen. Het eerste visum in Egypte hoor je gratis te krijgen, legt Lith uit. En dat terwijl mijn huisgenoten 120 EGP hebben betaald. Wat een corrupte bende, maar goed ik ben blij dat ik in ieder geval niet hoef te betalen. Best handig om vrienden te hebben die hun woordje voor je doen.

Vanavond ga ik er even een paar dagen tussenuit. Met Lith en wat vrienden gaan we naar Alexandrie, de tweede stad in Egypte. Ik kijk er naar uit om even uit de chaos te zijn! Over een paar dagen hoop ik jullie weer te verblijden met mijn avonturen. En zoals gewoonlijk daag ik jullie uit een reactie te plaatsen! Alle support is welkom.