Moge de Ramadan snel eindigen

Eindelijk mijn eigen ruimte, eindelijk mijn eigen keuken, badkamer en woonkamer. Inmiddels woon ik al vier dagen in een appartement in Garden City. Afgelopen vrijdag ben ik vanuit het hostel vertrokken en ik kan je vertellen daar was ik ook wel aan toe. Eindelijk mijn eigen kamer, wasmachine, keuken en badkamer. Mijn twee Australische huisgenoten Caddy en Sascha zijn helemaal top. Als je een hele dag door crazy Cairo moet waggelen tussen alle sissende mannen en chagrijnige vrouwen, is het een opluchting om thuis te komen bij twee westerlingen die precies weten wat je meemaakt en waar je het over hebt.

Omdat ik al een paar dagen niets heb geschreven, gaan we even terug in de tijd. Afgelopen donderdag was het namelijk mijn 21e verjaardag. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor alle felicitatiekrabbels, smsjes, belletjes en mailtjes. Dat heeft me goed gedaan. Mijn verjaardag verliep uiteindelijk anders dan verwacht. Ik had namelijk wat ‘vrienden’ uitgenodigd die uiteindelijk allemaal niet op kwamen dagen. Vriendschap met Egyptenaren werkt voor mij nogal verwarrend. Maar ondanks dat heb ik, zover dat kan zonder familie en vrienden, toch een leuke verjaardag gehad.

Twee weken geleden ontmoette ik het Australische koppel David en Amy in het hostel. Met hen ben ik een paar keer wezen eten en op stap geweest. Een week geleden is Amy weer terug naar Australie gevlogen om hun bruiloft voor te bereiden. David zit inmiddels in Dubai waar hij werk gevonden heeft en waar hij na zijn bruiloft permanent met Amy zal gaan wonen.

Donderdagochtend gaan David en ik op pad om verjaardagstaart te scoren. We werken overheerlijke chocoladetaart naar binnen en besluiten om het Al-Hazar park te bezoeken. Een geweldig mooi park hier in Cairo dat eruit ziet alsof het een tuin van de koninklijke familie is. We hebben goede gesprekken en ik kom erachter dat David en Amy ook christen zijn. De eerste christen die ik tegenkom in Cairo. We hebben goede gesprekken en besluiten contact te houden zodat we elkaar kunnen supporten.
Tegen zessen maken we nog even een felucaritje maken (boot over de Nijl). Uiteraard is dat niet de meest geschikte tijd aangezien er om kwart over zes eindelijk gegeten mag worden. We wachten daarom even en kijken toe hoe een groep uitgehongerde Egyptenaren zoveel mogelijk eten in een zo kort mogelijke tijd naar binnenschranst. We worden gewenkt, eet mee. David ziet het wel zitten, eindelijk een Ramadan breakfast. (Hij is er een week lang ziek van geweest) Ik weiger de groente, die zojuist in de Nijl gewassen is tot me te nemen. No way dat ik nog een keer aan de diarré wil raken. De Egyptenaren zijn duidelijk verward, waarom wil je niet eten. Baby? Vraagt er een naar mijn buik wijzend. Ik probeer uit te leggen dat ik maagproblemen heb, maar mijn Arabisch is jammer genoeg nog niet op dat niveau. Ik krijg een lepel rijst in mijn mond gedrukt, dat kan vast geen kwaad. Na zo’n tien minuten heeft iedereen zijn maag gevuld en is het tijd voor onze felucatrip.

In een bootje met knipperende kerstverlichting varen we over de nijl. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten. Maar toch wens ik in mijn achterhoofd dat mijn ouders en vrienden erbij waren. Je wordt tenslotte maar één keer 21. Om eerlijk te zijn ben ik blij als de klok twaalf uur slaat, gelukkig mijn verjaardag is voorbij…

Ik heb het waarschijnlijk al eerder aangestipt, maar ik ben blij als de Ramadan hier voorbij is. Als je hier overdag over straat loopt, zie je niets anders dan ruziende mensen, allemaal chagrijnig door hun knorrende maag. Het is moeilijk om eten of drinken te scoren en op straat eten of drinken is natuurlijk niet te doen. Wil je s’avonds rond een uur of zes je avondeten bij elkaar sprokkelen, kun je uren in de rij staan. In de KFC en MC Donalds zie ik de mensen om zes uur al met een dienblad vol eten voor zich, smachtend naar die ene slok of hap. Maar eerst moet er gewacht worden op het vijftienminutenlange gebed en het Alahu Akbar. Zodra deze uitgesproken is zie je iedereen als een malle eten en drinken en dan komt de stad eindelijk tot leven. Iedereen de straten op in goede stemming, winkelen, sheisha roken etc.

Gedurende deze Ramadanmaand is er elke avond wel een event. Zo ben ik afgelopen zaterdag met Mustafa naar de Saharaband geweest, een Egyptische band die ik niet snel zal vergeten. De violist van de band speelt zo briljant goed, dat is met geen pen te beschrijven. Ik heb een superavond. Rond elf uur lopen Mustafa en ik weer terug naar Downtown, maar dan gebeurt er iets waarvan ik hoop dat ik het nooit meer zal meemaken. We steken de straat over en een auto met drie mannen erin komt naast ons rijden. Ze schreeuwen dingen die ik niet kan verstaan maar waarvan ik wel begrijp dat het over mij gaat. Ik kijk naar Mustafa en zie hem kwaad worden, de mannen houden niet op. Steek de straat over, zegt Mustafa. Ik heb al enig naar voorgevoel van wat er gaat gebeuren. Aan de overkant kijk ik toe hoe Mustafa het voor me opneemt en de mannen een weerwoord geeft. Een slag een stoot, Mustafa mijn lengte en breedte, valt achterover op de straat. Hij probeert terug te vechten maar drie tegen één is bij voorbaat al verloren natuurlijk. Machteloos kijk ik toe, op zoek naar een politie-agent. Normaal gesproken staan die verrekte analfabeten op elke hoek van de straat, maar natuurlijk nu je ze nodig hebt zijn ze ver te zoeken. Ik verbaas me erover dat iedereen doodleuk staat toe te kijken. Na vijf minuten peren de mannen hem weer in hun auto’s, de lafaards. Mustafa komt aanlopen zijn hele mond vol bloed. Een kaakslag heeft ervoor gezorgd dat hij een enorme snee aan de binnenkant van zijn wang heeft. Jammer genoeg wil hij niet vertalen wat de mannen nu precies hebben gezegd. Anderen vertellen me dat het waarschijnlijk zoiets is als dat ik een hoer ben (want ik kom uit Europa) en hoe hij het in zijn hoofd haalt om met mij over straat te lopen. Bedekt of niet dat maakt hier geen verschil, als je uit een westers land komt wordt je sowieso al als hoer beschouwd. Natuurlijk niet door iedereen, maar met name door de laagopgeleiden. Volgende keer trek ik wel een burka aan, kijken of dat helpt.(NOT)

Het liefst had ik die gasten zelf in elkaar geslagen, maar de mannen zijn hier te laf om met vrouwen te vechten, jammer hoor. Genoeg avonturen weer, ik brei er weer een eind aan en beloof jullie snel weer te verrassen met een nieuw avontuur.