Ramadan has started

Het heeft even een paar dagen gekost, maar hier ben ik weer met mijn verhalen. De afgelopen dagen waren dagen die ik niet snel meer zal vergeten. Ik zou zeggen, bereid je voor op een heerlijk sappig lang verhaal.

Allereerst bied ik mijn welgemeende excuses aan voor mijn slordige schrijfstijl en de taalfouten die ik in mijn vorige blogs gemaakt heb. Het schrijven in de late avonduren en de korte nachten hebben ervoor gezorgd dat het journalistieke gehalte in mijn verhalen ver te zoeken is. Vanaf nu heerlijk degelijke verhalen dus. Ik daag jullie allen uit om een reactie te geven op het geen ik schrijf, opbouwende kritiek neem ik graag aan! Tot zover mijn geneuzel over mijn schrijfstijl.

Het is woensdag 27 augustus. Vandaag staat Cairo University op mijn agenda. De metro weet ik intussen, zonder te verdwalen en na tientallen mensen in gebarentaal de weg te vragen, te vinden. Je weg in Cairo vinden, is niet iets wat je binnen twee weken leert. Het oude mannetje van naar ik schat eind 70 zit nog steeds op de zelfde plek als de dagen ervoor. Op een kleedje voor hem ligt wat speelgoed, waarvan ik niet verwacht dat veel mensen het zullen kopen. Even verderop vind ik een moeder met haar kind op schoot dat zo te zien dagen niet gewassen is. Ze smeekt de voorbijgangers om wat tissues te kopen.

Het zet me stil bij het feit hoe gezegend we zijn dat we in een land als Nederland leven. Dat mensen van zeventig, tachtig zich niet elke dag hoeven af te vragen of ze genoeg geld bij elkaar kunnen schrapen om in leven te blijven. Maar dat ze heerlijk achter de geraniums kunnen zitten, genietend van hun oude dagen. Helaas kom ik erachter dat de Cairo University geen Arabische lessen aan buitenlanders geeft. Vol goede moed besluit ik de volgende dag dan maar bij de American University te informeren. Maar op mijn weg terug naar het hostel kom ik erachter dat deze tegenover het metrostation is waar ik moet uitstappen. De American University is een huge gebouw waar je niet zomaar binnen komt, overal beveiliging. Uiteindelijk red ik het met mijn paspoort om binnen te komen. Binnen tien minuten is alles geregeld, ik kan in oktober met mijn driemaandelijkse cursus beginnen en krijg een week van te voren een telefoontje.

Eenmaal terug in het hostel word ik uitgenodigd door Mahmoud om kennis te maken met zijn familie die in een klein dorpje anderhalf uur bij Cairo vandaan woont. De volgende dag vertrekken we om 10 uur s’ ochtends naar Shalablanga. De reis opzich is al een heel avontuur. Het eerste gedeelte met een taxi en vervolgens met tuc-tuc. Ik dacht dat ze die dingen alleen in India gebruikten. Twee kleine jochies van naar ik schat niet ouder dan tien besturen het ding. Tussen de vrachtwagens en andere auto’s scheuren we in onze tuc-tuc over de weg. Ik hou mijn hart vast, in Nederland zou dit onmogelijk zijn. “Je hoeft niet bang te zijn hoor, het zijn proffesionals”, zegt Mahmoud lachend. Het dorp Shalablanga is wel even wat anders dan Cairo, smalle zandstraten zonder normaal wegdek, grauwe kleine huisjes. De mensen zijn hier overduidelijk arm in vergelijking met wat ik in Cairo gezien heb. Ik word breedvoerig bekeken, toeristen zijn ze in deze kleine dorpjes niet gewend. Nou ja toerist ik ben nu natuurlijk inwoner.

Hartelijk word ik in ontvangst genomen door Mahmouds zus, op elke wang twee zoenen en een knuffel. Ik voel me meteen welkom. Ondanks het feit dat het moeilijk communiceren is vanwege de taal, is het een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Omdat ik niet de toerist wil uithangen en de mensen respect wil geven heb ik een lange broek aan en mijn armen bedekt. Ik kan je vertellen met veertig graden is dat best wel warm. De zus van Mahmoud plukt aan mijn kleren en vraagt of ik niet liever iets van haar aantrek. Dat aanbod sla ik niet af. Ik trek een van haar jurken aan en voel me steeds meer getransformeerd tot een Egyptische vrouw. Er wordt aan me gevraagd of ik een Arabische familie heb, volgens hen is mijn gezicht Egyptisch. Als bewijs laat ik een foto van mijn ouders zien, Heloe, Heloe wat een prachtige mensen. En wat zijn ze nog jong, zijn dat echt jouw ouders?

Het is de eerste keer in mijn leven dat ik op de grond eet. Er wordt een groot tapijt uitgespreid met allerlei gerechten waarvan Joost mag weten wat het is. Akoel, akoel, eet, eet. Ik doe mijn best om zo veel mogelijk te eten. Elke keer als ik vol opluchting denk dat ik mijn bord leeggeten heb, ligt er weer wat nieuws op. Uiteindelijk wrijf ik met een bedrukt gezicht over mijn buik. De familie moet er hartelijk om lachen. Gelukkig, ik mag stoppen met eten.

We bezoeken ook nog de ouders van Mahmoud en wat neven in een arm boerenplaatsje even verderop. Met paard en wagen hobbelen we over de zandwegen waar je met een auto onmogelijk kunt rijden. Ik ontmoet Ranya een meisje van 19 die getrouwd is met Mahmouds neef. Ze heeft een kindje van elf maanden en is al drie jaar getrouwd. Weer een communicatieprobleem doordat ze geen Engels spreken, maar dat houdt Ranya en de rest van haar familie er niet van om er alles aan te doen mij te vermaken. We maken een wandeling door de groene mais- en rijstvelden. Het is net of ik weer even in Nederland ben. We plukken maiskolven die we later op de grill klaarmaken. Het leven van deze mensen is zo simpel, maar het raakt me. Het raakt me dat deze mensen met zoveel kleine dingen tevreden zijn. Er wordt niet geklaagd, alleen maar gelachen en lol gemaakt.

Dan is het tijd voor muziek. Op een computer uit het jaar nul wordt Arabische muziek opgezet. De kleine Myrna, van nog geen jaar oud begint te dansen. Ik weet niet wat ik mee maak. Een baby met gouden oorringen, die met haar handjes in de lucht draait en op de maat van de muziek begint te bewegen. Iedereen begint te klappen en Myrna geniet er zichtbaar van. Het leven in deze dorpen is zo anders dan thuis, maar toch weten de mensen me een soort van thuisgevoel te geven. De volgende dag is het helaas weer tijd om te gaan. Ik ben volgestopt met allerlei Egyptische gerechten en heb weer een paar nieuwe Arabische woordjes geleerd. Mahmouds zus nodigt me uit om snel weer terug te komen. Ranya zegt dat ze me zal gaan missen. Hopelijk kan ik ze over een paar maanden weer opzoeken met een mond vol Arabisch, dat zal een verrassing voor ze zijn.

Helaas moet ik nu weer terug naar Cairo, de drukte in. Maar dan begint het probleem, buikkrampen. Het eten van de laatste twee dagen en het water waarvan ik me afvraag hoe schoon dit was, hebben me genekt. In de bus worden de krampen steeds heviger. Volhouden Eline je kan pas naar de wc als je weer terug in het hostel bent, moedig ik mezelf aan. Ik hou het een tijdje vol, begin te zweten, krijg warme en koude rillingen. Totdat de pijnscheuten zo hevig worden dat ik Mahmoud aanstoot en zeg stoppen nu, ik moet nu naar de wc.

Binnen twee tellen staat de bus stil en staan we ergens in de middle of nowhere. Een slecht verlicht zo te zien arm dorpje ligt in ons vizier. Ik loop krom van de pijn. Mahmoud vraagt de eerste de beste inwoner of ik alsjeblieft zijn wc mag gebruiken. Ik word een kamer in geleid, zo’n tien mensen zitten op een koude stenen vloer in een klein kamertje zonder verlichting of decoratie. Bezorgd kijken ze naar mijn bedrukte gezicht en word ik naar het wc-hok gestuurd. De stank is niet te beschrijven, overal ligt shit op de vloer en de wc is een gat in de grond, zonder wc-papier. Er ligt een slang bij waar gelukkig water uit komt. Wat een opluchting, het mag dan wel de meest ranzige wc ooit zijn, maar ik ben nog nooit zo dankbaar geweest als op dat moment. Mijn buikpijn is binnen 10 tellen verdwenen. Bezorgd vraagt een vrouw of ik water wil en uit beleefdheid zeg ik maar ja. Wanneer ik de geur van het water ruik, vraag ik me af of het wel zo’n goed is. Gelukkig heb ik erna geen krampen meer gehad. Wat een ervaring, hopelijk overkomt me dit niet weer.

We zijn terug in Cairo, Lith een jongen uit Syrie die ik in het hostel ontmoet heb heeft een language centre voor me geregeld voor de maand september. Woensdag avond krijg ik mijn eerste privéles Arabisch. Gisteravond ben ik bij een appartement wezen kijken hier in de buurt. Twee meisjes van Australie zochten nog een huisgenoot en ja ik kan er vrijdag in! Het is niet te beschrijven hoe makkelijk alles tot nu toe gegaan is. Ik heb een appartement, taalcursus en niet onbelangrijk veel vrienden gemaakt. Gisteren was de eerste dag van Ramadan. De hele dag heb ik niet gedronken of gegeten omdat ik wilde ervaren hoe het voor de mensen hier voelt. Daarnaast had ik gisteravond een uitnodiging voor de Ramadanmaaltijd bij familie van Lith, waar ik inmiddels bevriend mee ben. Er wordt me weer van alles voorgeschoteld. Ik ben blij dat ik de hele dag niet gegeten heb zodat ik aardig wat naar binnen kan werken. Opgelucht ben ik als het eten voorbij is, gelukkig ik heb het weer overleefd. Het is voor mij telkens weer een worsteling die Egyptische maaltijden. Het is natuurlijk geweldig dat mensen je uitnodigen maar ik was niet van plan om hier vetgemest te worden en heb inmiddels geleerd dat als je vol zit je gewoon over je buik moet wrijven en een pijnlijk gezicht moet trekken. Donderdag ga ik weer bij dit gezin eten. Vanavond heb ik een uitnodiging bij Ahmeds familie een man met twee dochters van mijn leeftijd. Zondagavond ben ik voor het eerst bij ze op bezoek geweest en ‘help’ ook hier weer werd me allerlei eten voorgeschoteld en dat terwijl ik al avondeten gehad had. Het verschil tussen arm en rijk is hier onvoorstelbaar groot. Ahmed zijn eigen oliebedrijf, een enorm lux appartement en twee dochters die strontverwend zijn met een eigen auto. In een gesprek met Ahmed probeer ik hem duidelijk te maken dat het goed is om je kinderen te leren onafhankelijk te zijn. Ik vertel hem dat ik zelf geld heb gespaard om naar Egypte te gaan en dat ik probeer mijn dingen zoveel mogelijk zelf te regelen. Zijn vrouw luistert geinteresseerd mee. “Hier ligt dat allemaal anders, ik moet mijn zoon en dochters wel geld geven want ze kunnen niet op eigen benen staan.” Na een paar keer uitleggen dat je je kinderen afhankelijk houdt als je ze ook niet de ruimte geeft, geef ik het maar op. Het is hier gewoon anders, kinderen blijven langer afhankelijk van hun ouders en zijn niet zelfstandig. Misschien is dit onderwerp wel een artikeltje waard. Ik brei er in ieder geval weer een eind aan, ik zou zeggen plaats een reactie!