Back in crazy Cairo

Jaja, vandaag is mijn eerste dag alleen in Crazy Cairo. Chieneke heb ik gisteren afgezet op het vliegveld. Ik had een taxichauffeur vanuit het hostel geregeld die mij daarna weer veilig heeft teruggebracht. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, kreeg ik maar drie minuten om afscheid te nemen omdat er geen parkeerplaatsen vrij waren. Achteraf gezien misschien beter want op deze manier besefte ik niet echt dat ik haar de komende vier maanden niet meer zou zien. Een jankscenario is er dus niet aan te pas gekomen. Voordat ik verder ga met mijn verhaal over Cairo heb ik eerst nog van dingen over mijn vakantie in Dahab te melden.

Al eerder schreef ik over Abdullah, een 10-jarig bedouinejongetje die dag in dag uit armbandjes aan toeristen verkoopt. Een dag voor vertrek, kom ik Abdullah weer tegen. Verlegen komt hij naast me zitten. Nog geen 10 seconden later komt er een oudere gast naar me toe. Hij ziet me wel zitten. Abdullah neemt het voor me op, pakt mijn hand en laat breedvoerig mijn 'trouwring' zien. "Ze is getrouwd hoor", roept hij verontwaardigd in het Arabisch. De jongen druipt meteen af en begint opeens te verkondigen dat hij Chieneke wel ziet zitten. Maar ook Chieneke is inmiddels vergezeld door een wanhopige man die nogal (zwak uitgedrukt) om een vrouw staat te springen. Met een ernstig gezicht zegt Abdullah dat het beter is als we naar ons hotel gaan. Dat advies volgen we dan maar op.

De volgende dag maken we ons al vroeg gereed voor vertrek en worden we zoals afgesproken opgepikt door een wanhopige taxi-chauffeur. De dag ervoor reden we in zijn taxi naar het busstation om de bustickets te kopen en tja dat was weer eens een interessant gesprek. What's your name? Eline? Are you married? Jaja ik ben getrouwd, hier in Egypte ben ik getrouwd haha :-P Do you have children? Wat kinderen? Nee joh ik heb nog geen kinderen. Why not vraagt de buschauffeur zonder ook maar enigszins na te denken over het feit dat zijn vragen best brutaal zijn. Ik leg uit dat ik mezelf nog te jong voor kinderen vind, wat hij weer niet begrijpt. Children are too expensive? Ja inderdaad dat is de reden dat ik ze niet heb, zeg ik maar snel om het gesprek af te kappen. De wanhopige taxichauffeur zit na ons idee nogal om werk verlegen want hij wil ons maar wat graag de volgende dag naar het busstation brengen. Ik maak hem duidelijk dat hij om half 9 voor ons hotel moet staan en geen minuut later. Doe je dat wel, dan nemen we een andere taxi, dreig ik. Nou dat knoopt hij goed in zijn oren want de volgende ochtend staat hij al vanaf 8 uur voor ons hotel te wachten, best wel komisch.

Weer een 10 uur durende busreis naar Cairo, maar gelukkig ben ik zo moe dat ik tijdens de reis veel slaap waardoor de reis snel gaat. Onderweg speelt zich nog een leuk tafereel af. We maken een korte stop in Sharm-el-sheikh en vanuit de bus zie ik een aantal mannetjes naar me koekeloeren. Een man hevig in gebarentaal uitleggen dat zijn buurman mij wel ziet zitten. Het duurt even voordat het kwartje bij mij valt, maar ik vind het te mooi om te negeren. Breedvoerig houd ik mijn hand tegen het raam wijzend naar die prachtige gouden trouwring van 15 euro :-P Beiden maken meteen een excuserend gebaar. Ik steek mijn duim op en dan verdwijnen de mannen weer uit beeld.

Nu gaat het gebeuren, terug naar crazy cairo, de stad die de komende zes maanden mijn hometown zal zijn.

Gisteren was mijn laatste dag met Chieneke in Cairo en man man man wat maak je hier toch weer mee. Al loop je gewoon alleen maar door de stad zonder iets te doen, je kijkt je ogen uit. Dan hier weer een ongelukje gebeurd (2 ingedeukte auto's die toch al zo ingedeukt zijn dat een krasje of deukje erbij toch niet uitmaakt)elke dag verwonder ik me er weer over dat ik niet al minstens 10 keer overreden had moeten zijn. Zebrapaden kennen ze hier niet, tja ze zijn er wel maar er staan zoveel auto's op dat er geen mens de kans krijgt om erover heen te lopen. Stoplichten werken niet, auto's rijden met zijn vieren naast elkaar op wegen waarin ze in Nederland achter elkaar zouden rijden. Op elke rotonde staan een paar agentjes in een wit apenpakkie op een fluitje te blazen om de verkeerschaos nog enigszins onder controle te krijgen. Maar het maakt hier niet uit. Het gaat misschien krap, maar voetgangers worden niet overreden, automobilisten zijn niet aggressief, het is alleen één groot toeterconcert maar who cares. Anyway je komt ook taferelen tegen die je liever niet ziet en waarvan je mond letterlijk openvalt. Zo had ik gisteren een afspraak met Neveen (Egyptisch meisje) ze gaat vanaf volgende week met vier vriendinnen in een nieuwe flat wonen en heeft me uitgenodigd om erbij te komen. Vanaf volgende week kan ik het appartement bekijken en besluiten of ik er bij in wil. Voor mijn Arabisch zal het zeker gunstig zijn aangezien alleen Neveen een beetje Engels spreekt en de rest alleen Arabisch. Ik word dan dus wel gedwongen om mijn Arabische skills in de strijd te gooien wallah:-P We ontmoeten elkaar bij de Cairo University waar ik straks ook mijn Arabische lessen hoop te beginnen. Neveen wil me sowieso Arabisch leren van A tot Z, ik zal haar dan met haar Engels helpen.

Terug naar het tafereel, ik ben namelijk druk in gesprek met Neveen totdat Chieneke bedrukt roept Eline die kerel staat zich gewoon op straat af te rukken. Ik kijk achterom en zie vaag een figuur vreemde bewegingen maken maar ben zo druk in gesprek met Neveen dat het niet echt tot me doordringt dat hij het ding echt buiten zijn broek heeft hangen. Is dat gestoord of niet? Midden op straat op klaarlichte dag en er is niemand die er wat van zegt...Blijkbaar was de nood wel heel hoog. Ik hoop er in ieder geval nooit maar dan ook nooit meer getuige van te zijn.

Na kennis gemaakt te hebben met Neveen besluiten Chien en ik nog even naar Khan-el-ghalili te gaan (de enorme bazaar hier in Cairo) en dan zit onze vakantie er toch echt op...De tijd is razendsnel voorbij gevlogen. Het waren fantastische weken waarin we beiden veel geleerd hebben.

Vandaag dus mijn eerste dag alleen, om eerlijk te zijn heb ik vandaag nog niet veel anders gedaan dan in het hostel op mijn laptopje internetten. Morgen hoop ik bij de Cairo University te gaan informeren naar de Arabische lessen en studentenvisa te regelen. Tot zover weer mijn verhaal ik zweet me helemaal de pleuris want het is hier nog steeds 40 graden en jajajaja tijdens de Ramadan kan ik absoluut niet de straat op met blote armen. Ik moet vanaf volgende week dus een maand lang in 40 graden met een lange broek en shirt met lange mouwen lopen :-P Punt is ook nog dat ik bijna geen shirts met lange mouwen bij me heb, maar goed daar hebben ze geloof ik winkels voor :-P

Het lijkt me erg bijzonder om de Ramadan mee te maken, wat ik van mensen hoor is het een bijzondere maand en betekent het erg veel voor de mensen hier. We gaan het meemaken en ik hou jullie op de hoogte!