'Welcome to Egypt'

Genietend van het uitzicht op de Rode zee, de strakblauwe lucht en op de achtergrond de ruige bergen van Soudi-Arabië, denk ik na over de afgelopen paar dagen.

Mijn eerste ervaring met corruptie of hoe je het ook wil noemen, heb ik al gehad.

Het is donderdag 14 augustus. Om 7:15 uur willen Chien en ik de bus nemen naar Dahab. De tickets hebben we twee dagen van tevoren al geboekt waarbij ik nadrukkelijk om een ochtendticket heb gevraagd. Staan we daar om in te stappen met onze onuitgeslapen koppen, begint er zo'n analfabete malloot (politie-agent) in het Arabisch te zeuren over onze tickets. Ik dacht: 'Krijg nou wat, nu kan ik zeker gaan dokken.' Mijn eerste ervaring a la Joris Luyendijk. Buschauffeur erbij gehaald en een passagier die mij met zijn drie woorden Engels moest gaan duidelijk maken dat ons ticket niet klopte. We zouden volgens hem een ticket voor de avondbus hebben en dus de hele dag moeten wachten. Daar sta je dan met je loodzware koffer (volgepropt met troep voor zes maanden lang) en een ticket vol Arabische tekens waar geen hond wat van snapt.

Als een gek ren ik de roltrap op gom bij de ticketbalie alsnog het juiste ticket te krijgen. "Dat is dan 40 Egyptische ponden extra", zegt de man achter de balie met een smerig lachje. Naast hem hangt de prijzenlijst voor bustickets naar Dahab: 85 pond voor buitenlanders, 70 voor Egyptenaren. Hoezo iedereen heeft recht op een gelijke behandeling? Maar ja "Welcome to Egypt". Ik kook van woede en zeg dat ik geen extra geld ga betalen aangezien die smeerlap achter de balie zelf de fout heeft begaan. 'You made the mistake, I told you that I wanted a ticket at 7:15 AM', probeer ik. Onverschillig haalt de man zijn schouders op, geen 40 pond betalen? Dan ook geen ander ticket. Aangezien de bus bijna vertrekt, zit er niets anders op dan de oplichter zijn geld te geven. Met de goede bustickets in mijn hand ren ik weer naar beneden. Maar ik laat het er niet bij zitten. Met een woedende kop, probeer ik de analfabeet en de omstanders duidelijk te maken dat ik het belachelijk vind dat ik extra geld moet betalen.De analfabete agent zegt iets in het Arabisch tegen de Egyptenaar met zijn drie woorden Engels. 'I am sorry', zegt de jongen spijtig, 'you cannot get your money back'. Met mijn gezicht op onweer stap ik dan toch maar de bus in. 'Wat een ***land', zeg ik tegen Chieneke. Begint lekker en dan moet ik nog 6 maanden...Ik kom failliet terug of toch niet?

Nog geen vijf minuten komt er een man met slechts drie tanden in zijn mond naar mij toe. Met in zijn hand, je raadt het nooit, 40 pond. Stomverbaasd pak ik het geld aan. Thank you! Een eerlijke Egyptenaar? Misschien valt het dan allemaal toch nog mee.

De drietandige man blijkt voor me te zijn opgekomen. Hij was het er niet mee eens dat ik moest opdraaien voor een fout die niet ik, maar de ticketverkoper had gemaakt. Vol goede moed onderga ik de 10 uur durende busreis naar Dahab. Het scheelt dat ik niet op mijn mondje gevallen ben. Zo kom ik de 6 maanden wel door.

In de bus bedenk ik dat ik zo snel mogelijk van 1 tot 100 in het Arabsich moet leren tellen. Een jongen in de bus biedt gretig zijn hulp aan. En ja na een paar keer oefenen kan ik van 1 tot 100 tellen. Handig voor taxi's en om af te dingen bij de winkels die standaard 5x zoveel aan toeristen vragen. Het werkt om in het Arabisch de prijs te noemen. Verbaasd vragen mensen: spreek je Arabisch?

Als ik ze vertel dat ik na mijn vakantie 6 maanden in Cario ga wonen en Arabsich ga studeren, kan hun dag niet meer stuk. Overdrijven is ook een vak, maar het belangrijkste is dat het werkt. Nu de rest van mijn Arabisch nog. Ik kan niet wachten totdat ik het eindeloze geblaat eindelijk kan verstaan en zelf kan spreken. De letters zijn voor mij nog steeds algebra. Maar als je wat wil moet je er ook wat voor doen! Ana auwsa baddras Arabi!

20 augustus 2008, Dahab

Omringd door woeste bergen verwonder ik mij. Ongelofelijk hoe de natuur hier in elkaar steekt. Sommige bergen lijken van goud andere van titanium. Geen wonder dat Dahab goud betekent.

Door de meest onmogelijke slingerweggetjes rijden we vandaag met een mini-bus naar Ras-Mohammed en Sharm el Sheikh. Het gezelschap bestaat uit: Chien, ik, Mohsen met zoon Karim en zijn Sloveense vrienden. Na vijf dagen strand en niks doen is het wel lekker om er een dagje tussenuit te gaan. Gister heeft Chieneke kennis gemaakt met de Egyptische visjes. Alle kleuren van de regenboog vind je hier onder water. Zelf had ik ook nog graag een keer gedoken, maar ik moet even op mijn centen letten ivm Cairo. De volgende keer in Dahab hoop ik een echte cursus te doen, zodat ik gediplomeerd duiker ben en misschien op den duur wel instructeur kan worden. Lijkt me een leuk bijbaantje voor de zomer.

Hoewel ik dacht dat ik een ijzersterke maag heb, ben ook ik (helaas) geteisterd door diarree voor twee dagen. Daarnaast verkouden geworden van de airco in onze hotelkamer. Maar beter dat dan niet kunnen slapen van de hitte. Het slapen hier is dus prima te doen, naast het feit dat ik eerst een paar kakkerlakken van het leven moet beroven en een legioen mieren uit mijn bed moet schuiven.

Over goede hygiene gesproken: wie er niet van houdt om in een restaurant met honden en katten te zitten, moet niet in Dahab zijn. Onder het gezelschap van zes katten, peuzel je je maaltijden hier op. Als er dan ook nog kattenstront onder de tafel ligt, kun je je lol helemaal op. Want wat is er nu lekkerder dan de geur van kattenstront vermengd met eten dat al minstens drie dagen in de brandende zon heeft liggen wegrotten (jammie)!

Bij el Fanar valt het mee: een van de betere restaurants hier in Dahab. Gisteravond gegeten en dit keer zonder katten en onder het gezelschap van Abdullah, een klein bedouinejongetje.

Met zijn plastic zakje vol armbandjes kijkt hij ons uitnodgend aan: Buy one? Chien en ik schudden nee, maar zo snel geeft hij niet op. Trots stalt hij zijn collectie uit. De ober vraagt of we er iets van nodig hebben, met als gevolg dat Abdullah wordt weggejaagd. Buy one! probeert hij later nog, waarop Chieneke belooft van hem te zullen kopen. Zo'n twintig minuten later komt het jochie weer terug. Wij zijn net aan het dessert begonnen: pannekoekjes druipend van het vet met chocoladesaus. Na er een geproefd te hebben, bied ik de rest aan Abdullah aan. Gretig stopt hij ze in zijn mond, zijn lippen aflikkend. 'Water erbij?', vraagt Chien. Met een volle mond knikt hij ja. Abdullah wil ons graag zijn googeltrucs laten zien. Een brandende lucifer in zijn mond, oogleden binnenstebuiten en een steentje in zijn oor die hij vervolgens weer uit zijn neus plukt. Het tengere jochie verkoopt ons twee armbandjes en geeft ons er twee cadeau: 'present' zegt hij met een charmante glimlach. Tegen Chieneke zegt hij: 'one for your husband?' waarop Chieneke lachend zegt dat ze niet getrouwd is. Misschien wil Abdullah wel met haar trouwen, maar dit aanbod van Chien slaat hij bescheiden af. Met een ernstig gezicht geeft Abdullah ons advies over de mannen. Hij waarschuwt ons voor de sluwheid van zijn Egyptische bloedverwanten. Wijzend naar een knappe gozer van het restaurant beweert Abdullah dat hij meisjes zijn restaurant inlokt om ze vervolgens te zoenen! We bedanken hem voor zijn advies en dan is het tijd voor de 10-jarige Abdullah om verder te gaan met zijn mini- onderneming. Helaas wimpelen de meeste toeristen hem meteen af. Nog één drankje en dan houden wij het vandaag ook weer voor gezien.