Opgevouwen in de metro
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eline
02 December 2008 | Egypte, Caïro
Hoe langer ik hier zit, hoe minder blogs ik schrijf zoals je vast wel merkt. Ik denk zelf doordat dat komt doordat je aan bepaalde dingen gaat wennen. Je bouwt een vriendenkring op en Nederland schuift opeens veel meer naar de achtergrond. Toch zijn er nog genoeg dingen waar ik maar niet aan kan wennen of beter gezegd sommige dingen wil je niet aan wennen.
De straat waarin ik woon, begint me steeds meer te irriteren. Met lood in mijn schoenen loop ik elke dag langs de sheisha-rokende mannen die me uitgebreid bekijken wanneer ik langsloop.
Eten halen in de winkel aan het einde van de straat stel ik het liefst zo lang mogelijk uit. Soms bestel ik eten per telefoon zodat ik geen boodschappen hoef te doen.
Het zijn dingen waar ik maar niet aan kan wennen en ik kijk uit naar de dag dat ik weer zorgeloos over straat kan zonder tien miljoen keer aangestaard te worden op een manier die niet in woorden uit te leggen is.
Het is inmiddels een paar weken geleden dat mijn Australische huisgenoten naar huis zijn vertrokken.
Ze hebben een grote leegte nagelaten. Het thuisgevoel dat ik in mijn appartement had is dan ook verdwenen. Ik heb geleerd dat je ergens thuis voelen niet in het huis zelf zit maar in de mensen die je om je heen hebt.
Een paar dagen na het vertrek van Caddy zit ik huilend met mijn moeder aan de telefoon. Ik wil zo graag naar huis. Niet dat ik op wil geven, maar gewoon even een weekje thuis zijn zodat ik weer opgeladen ben voor de strijd die ik hier dagelijks voer.
Gelukkig heb ik de beste ouders ooit; “Je komt maar mooi naar huis met de Kerst”, zegt mijn moeder. De volgende dag heb ik mijn ticket geboekt.
Van 20 december tot 5 januari ben ik lekker in Nederland. Even opladen en genieten van de vrijheid die we in ons koude kikkerlandje hebben. Met dit vooruitzicht voel ik me die avond meteen een stuk beter en zie ik alles een stuk positiever in. Ik kan zelfs de humor in zien van dingen die ik normaal gesproken verschrikkelijk vind.
Denk je dat de metro in Londen druk is, dan moet je de metro in Cairo eens proberen. Elke maandagavond neem ik de metro naar El Maadi voor de LifeGroup van de internationale kerk waar ik bij zit. Wanneer ik op het perron sta te wachten knijp ik hem al flink. Honderden mensen wachten om binnen enkele minuten zich door de drukte heen te wringen en als worstjes ingeblikt te worden. Natuurlijk sta ik op het platform voor de vrouwenwagon. De metro heeft hier namelijk speciale vrouwenwagons.
Eindelijk even vijf minuten geen last van smerige seksueel gefrustreerde mannen. Eindelijk even niet aangestaard worden..Alhoewel het merendeel van de vrouwen je hier ook breedvoerig en afkeurend bekijkt. Op een paar meter afstand zie ik twee lichten. De 'battle is on. Wie redt het wel om zich in de metro te wurmen en wie is de zwakste schakel. Zelfs al zouden alle passagiers op dit station uitstappen dan nog is het ‘not done’ om al deze mensen in de metro te verpakken.
Vriendelijk vragen of je er even langs mag, heb ik hier wel afgeleerd. Alle vrouwen duwen elkaar aan de kant om als eerst in de metro te komen. Gelukkig sta ik aardig vooraan. Ik voel een hand in mijn rug en word ruig naar binnen geduwd.
Echt opluchting voel ik niet gezien het feit dat ik van alle kanten lichamen tegen me aangeplakt voel . Een kont tegen mijn rug aan gedrukt en een smoezelige sluier in mijn gezicht. Ik mag van geluk spreken dat ik zo lang ben. (vergeleken met de Egyptische vrouwen dan) Je zou spontaan claustrofobie krijgen.
Het feit dat er totaal geen airconditioning in de metro is, doet me weer keihard realiseren dat ik me toch echt in een derdewereldland bevind.
Het aftellen kan beginnen, zeven stations te gaan. Twintig minuten lang doe ik mijn best om normaal adem te halen in een benauwde wagon waarin verschillende lichaamssappen ervoor zorgen dat mijn neusvleugels spontaan naar binnen klappen. Ik kan niet wachten totdat ik de metro weer uitgeduwd word, wat een marteling.
Dan valt mijn oog op een reclamesticker. Zowel in het Arabisch als in gebrekkig Engels lees ik Beauty Center. Het grappige is alleen dat deze muts 'biouty cinter' heeft geschreven in plaats van 'beauty center'. Ik onderdruk een schamper en sarcastisch lachje. Ze proberen hier zo hard westers te lijken, maar helemaal slagen doet het niet.
De straat waarin ik woon, begint me steeds meer te irriteren. Met lood in mijn schoenen loop ik elke dag langs de sheisha-rokende mannen die me uitgebreid bekijken wanneer ik langsloop.
Eten halen in de winkel aan het einde van de straat stel ik het liefst zo lang mogelijk uit. Soms bestel ik eten per telefoon zodat ik geen boodschappen hoef te doen.
Het zijn dingen waar ik maar niet aan kan wennen en ik kijk uit naar de dag dat ik weer zorgeloos over straat kan zonder tien miljoen keer aangestaard te worden op een manier die niet in woorden uit te leggen is.
Het is inmiddels een paar weken geleden dat mijn Australische huisgenoten naar huis zijn vertrokken.
Ze hebben een grote leegte nagelaten. Het thuisgevoel dat ik in mijn appartement had is dan ook verdwenen. Ik heb geleerd dat je ergens thuis voelen niet in het huis zelf zit maar in de mensen die je om je heen hebt.
Een paar dagen na het vertrek van Caddy zit ik huilend met mijn moeder aan de telefoon. Ik wil zo graag naar huis. Niet dat ik op wil geven, maar gewoon even een weekje thuis zijn zodat ik weer opgeladen ben voor de strijd die ik hier dagelijks voer.
Gelukkig heb ik de beste ouders ooit; “Je komt maar mooi naar huis met de Kerst”, zegt mijn moeder. De volgende dag heb ik mijn ticket geboekt.
Van 20 december tot 5 januari ben ik lekker in Nederland. Even opladen en genieten van de vrijheid die we in ons koude kikkerlandje hebben. Met dit vooruitzicht voel ik me die avond meteen een stuk beter en zie ik alles een stuk positiever in. Ik kan zelfs de humor in zien van dingen die ik normaal gesproken verschrikkelijk vind.
Denk je dat de metro in Londen druk is, dan moet je de metro in Cairo eens proberen. Elke maandagavond neem ik de metro naar El Maadi voor de LifeGroup van de internationale kerk waar ik bij zit. Wanneer ik op het perron sta te wachten knijp ik hem al flink. Honderden mensen wachten om binnen enkele minuten zich door de drukte heen te wringen en als worstjes ingeblikt te worden. Natuurlijk sta ik op het platform voor de vrouwenwagon. De metro heeft hier namelijk speciale vrouwenwagons.
Eindelijk even vijf minuten geen last van smerige seksueel gefrustreerde mannen. Eindelijk even niet aangestaard worden..Alhoewel het merendeel van de vrouwen je hier ook breedvoerig en afkeurend bekijkt. Op een paar meter afstand zie ik twee lichten. De 'battle is on. Wie redt het wel om zich in de metro te wurmen en wie is de zwakste schakel. Zelfs al zouden alle passagiers op dit station uitstappen dan nog is het ‘not done’ om al deze mensen in de metro te verpakken.
Vriendelijk vragen of je er even langs mag, heb ik hier wel afgeleerd. Alle vrouwen duwen elkaar aan de kant om als eerst in de metro te komen. Gelukkig sta ik aardig vooraan. Ik voel een hand in mijn rug en word ruig naar binnen geduwd.
Echt opluchting voel ik niet gezien het feit dat ik van alle kanten lichamen tegen me aangeplakt voel . Een kont tegen mijn rug aan gedrukt en een smoezelige sluier in mijn gezicht. Ik mag van geluk spreken dat ik zo lang ben. (vergeleken met de Egyptische vrouwen dan) Je zou spontaan claustrofobie krijgen.
Het feit dat er totaal geen airconditioning in de metro is, doet me weer keihard realiseren dat ik me toch echt in een derdewereldland bevind.
Het aftellen kan beginnen, zeven stations te gaan. Twintig minuten lang doe ik mijn best om normaal adem te halen in een benauwde wagon waarin verschillende lichaamssappen ervoor zorgen dat mijn neusvleugels spontaan naar binnen klappen. Ik kan niet wachten totdat ik de metro weer uitgeduwd word, wat een marteling.
Dan valt mijn oog op een reclamesticker. Zowel in het Arabisch als in gebrekkig Engels lees ik Beauty Center. Het grappige is alleen dat deze muts 'biouty cinter' heeft geschreven in plaats van 'beauty center'. Ik onderdruk een schamper en sarcastisch lachje. Ze proberen hier zo hard westers te lijken, maar helemaal slagen doet het niet.
-
02 December 2008 - 11:05
Nanny:
Hey Eline,
Fijn dat je een paar weekjes naar huis komt met de kerst, veel gezelliger dan alleen in Egypte toch? Je kan nu gaan aftellen, ik hoop je dan snel te zien
liefs van ons allemaal. -
02 December 2008 - 14:16
Inga:
Hee Eline,
Heerlijk joh, dat je weer even naar huis kunt met de Kerst :). Hopelijk kom je weer helemaal opgeladen terug naar Egypte! Veel succes nog even daar, en geniet van je tijd in NL :). Leuk om weer even een blog te lezen. Hoe gaat 't trouwens met je afstudeerproject?
xx
Inga -
03 December 2008 - 09:00
Jacqueline:
Eline!
Ik hoorde al dat je naar Nederland komt! Leuk, zeg! Succes nog die 2,5 week en wie weet tot dan ;)
xx Jack -
04 December 2008 - 14:16
Akketien:
Joehoe! See you soon!! Liefs akk -
06 December 2008 - 14:54
Sven:
Hey Eline,
heftige verhalen allemaal. ik ben maar een paar dagen in Cairo geweest en dan merk je niet zo veel van het echte Egyptische leven.
Ik ga half maart die kant weer op, ben je er dan ook nog?
Veel zegen en bescherming toegewenst.
Sven. -
06 December 2008 - 16:18
Chienos:
Muhahaha heerlijk ja die metro´s :D, Ik vond 1 X in dat ding al 1 X te veel man man man wat n veevervoer was dat idd!
Kind, tel de dagen maar af dat je gewoon lekker over straat kunt lopen zonder sissende mannetjes of andere stumperts..vanaf 20 december wordt het: ' welcome to Holland' ;)
Liefs xxx -
07 December 2008 - 21:00
Eline:
Hee Elien, wat fijn dat je even naar huis kunt, super! Hoop dat het vooruitzicht je helpt en een beetje lachen is ook goed :-) Succes en liefs! -
08 December 2008 - 15:37
Janienke:
hee eline,
wat heerlijk joh dat je lekker ff naar nederland komt! Tis hier nu wel koud hoor!
maar goed, lekker bij je familie dat is wel even superfijn!
ik hoop je te zien in die paar dagen, maar ik zit behoorlijk vol, jij zult ook wel behoorlijk druk zijn die periode. Sowieso loop ik met oud en nieuw wel even langs om te zien of je er bent. samen met eduard. dan zie je die ook ns!
ennuh.. ik heb een nieuwe simkaart gekocht om heel goedkoop met je te bellen. hij geeft alleen nu nog aan dat je nummer niet in gebruik is. kan dat kloppen?
liefs, janienke -
27 December 2008 - 21:32
Kim:
Hey Eline
Ik ben via via op je blog geraakt en lees vol interesse je leuke berichten! Ik vertrek in januari zelf naar Cairo om er te studeren en het lijkt me erg leuk als je me wat meer ervaringen kon delen?
hier is mijn mail: rnb_molly@hotmail.com
Hopelijk tot gauw! x x
Kim -
14 Januari 2009 - 18:37
Wilma:
en waar blijven die blogs nu dan? -
27 Januari 2009 - 21:39
Caddy:
You capture everything so well Eline!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
