Ik leef nog!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eline
02 November 2008 | Egypte, Caïro
Ja mensen ik leef nog.. Sorry dat jullie zo lang op me moesten wachten! Mijn leven begint hier nu echt op gang te komen...
Soms heb je van die dagen dat je liever binnen blijft en geen zin hebt de straat op te gaan. In de straat waar ik woon zijn er genoeg kleine winkeltjes waar je je basisboodschappen kunt doen. Het is maar tien meter lopen, maar toch. Elke keer weer langs al die mannen. Elke stap die je zet wordt gevolgd, elke beweging, elk geluid. Constant ben je je bewust van jezelf. Andere dagen kan het me niet schelen en loop ik zo snel mogelijk met een megachagrijnige kop voorbij. De opmerkingen en het geloer negerend.
Zoals ik jullie in mijn vorige blog al liet weten gaan mijn huisgenoten binnenkort weer terug naar Australie. De afgelopen tijd voelde voor mij dan ook als “Eline zoekt huisgenoot”.
Samen met Caddy plaatste ik een aantal advertenties op internet en tot mijn verbazing werd ik de dagen erna helemaal platgebeld. De meest vreemde figuren kreeg ik aan de lijn, maar eerlijk is eerlijk het viel me toch best mee. Ik had verwacht dat er meer mannen dan vrouwen zouden bellen, maar dit was gelukkig niet het geval.
Onlangs heb ik vier mensen over de vloer gehad. De eerste twee waren twee meiden uit Oekraine en Korea.
Op het moment dat ik de deur open, weet ik al meteen dat dit hem niet gaat worden.
Mijn huisgenoot Sasha kijkt me aan met een veelzeggende blik. Het gesprek tussen mij en de meiden loopt nu niet bepaald soepel. 'Saved by the bell' krijg ik een telefoontje van de Spaanse Maria die inmiddels bij het metrostation is aangekomen. Ze vraagt of ik haar de weg kan uitleggen. Ik zie dit als de perfecte uitvlucht om bij die twee rare snuiters vandaan te komen en bied aan haar op te halen.
Het metrostation is hier ten slotte toch om de hoek. Ik span Sasha even voor mijn karretje door haar te vragen of zij de vragen van de meiden kan beantwoorden. Ze geeft me een blik, maar ik ben al vertrokken.
Nietsvermoedend van wat er komen gaat sprint ik naar het metrostation...
In de straat voor het metrostation is een groep van zo’n dertig jongens schijnbaar onschuldig aan het spelen. Ze zijn naar ik schat tussen de 10 en 16 jaar oud. Maar op het moment dat ze me in het vizier krijgen verandert er iets. Ze beginnen te joelen, opmerkingen te maken en komen met zijn allen op me af. Ze proberen me aan te raken en ik voel een hand over mijn kont glijden.
Snel worstel ik me door de groep heen om Maria op te pikken die een paar meter verder op staat te wachten. “We moeten even een andere weg terug nemen” waarschuw ik.
Maria is een aardige meid, 26 jaar en spreekt goed Engels. We hebben een leuk gesprek totdat ik op eens een schop onder mijn kont krijg. Ik draai me om en zie naar ik schat een jongen van 15, 16 jaar.
Ik twijfel geen moment geef een schreeuw af, doe mijn slippers uit en ren op blote voeten zo hard als ik kan achter het misbaksel aan. Hij gaat er als een angsthaas vandoor.
De slimmerd rent weer terug naar de groep waar ik zojuist door heen ben gekomen. Ik probeer hem te herkennen aan zijn gele t-shirt, maar opeens zie ik allemaal jongens met gele t-shirts. Ik ben hem kwijt en baal als een stekker. Op dat moment knapt er iets in mij. Wekenlang heb ik alles in stilte moeten verdragen, alles moeten negeren. Op straat blijf ik nooit ongezien, bij elke stap die je zet wordt er naar je gekeken, wordt er commentaar gegeven. Nooit kan ik lachend over straat, niemand kan ik aankijken. Het liefst zou ik me onzichtbaar maken, maar het is nu eenmaal iets wat ik hier niet kan veranderen.
Wat deze jongens me geflikt hebben was bij mij de druppel. Midden op de straat schreeuw ik het uit FACK EGYPT FACK YOU ALL. YOU DON’T KNOW WHAT RESPECT FOR WOMEN MEANS.
Ik word aangestaard door zo’n veertig mannen, niemand doet wat. Misschien dat ze verbaasd zijn, ik weet het niet. Sommigen zeggen opeens sorry, schijnheilige lui.
Er is politie bij, maar de stumperds spreken geen Engels dus hoe kan ik ooit uitleggen wat er zojuist is gebeurd.
Jankend en schreeuwend loop ik zo snel mogelijk naar huis. Maria ben ik inmiddels kwijt geraakt. Thuis ren ik zo snel mogelijk naar mijn bed waar ik alles eruit jank en schreeuw. Nooit heb ik me zo vernederd gevoeld.
Het gevoel dat ik kreeg is niet in woorden uit te drukken. Ik ben zo boos, hoe durven ze.
De jongen die me schopte mag zich in zijn handjes knijpen dat ik hem niet te pakken heb gekregen, want ik was op dat moment buiten mijzelf en tot alles in staat. Ik besluit hard op zoek te gaan naar pepperspray, maar dat heb ik tot nu toe nog niet gevonden. De volgende die mij dit flikt, is in ieder geval nog lang niet jarig.
Als reactie op mijn vorige blogs vroegen jullie naar mijn stage. Lang heb ik jullie in spanning laten zitten, maar nu is het zo ver. Mijn stage!
Het leven van een buitenlandcorrespondent is ronduit chaotisch, maar eerlijk is eerlijk je verveelt je hier geen dag. Naar aanleiding van het bovenstaande hebben Eduard en ik van de week een artikel over seksuele intimidatie voor Trouw geschreven.
Ik moet zeggen dat ik het aardig lastig vond met mijn inmiddels verloederde Nederlands. Constant in het Engels communiceren met Jan en Alleman doet je woordenschat geen goed. Ik denk zelfs in het Engels.
Maar daar gaat binnenkort verandering in komen. Ik heb namelijk twee nieuwe huisgenoten gevonden die over 2,3 weken bij me intrekken. Een meisje van 21 uit Engeland en een meisje van 22 uit Belgie. Ik kan dus eindelijk weer Nederlands praten en misschien krijg ik wel een Belgisch accent. Dat laatste hoop ik eerlijk gezegd niet.
Gisteravond mijn broertje van het vliegveld op gehaald. Hij logeert hier nu een week en ik kan je vertellen het is geweldig om weer even een vertrouwd iemand om me heen te hebben. Ik brei weer een einde aan deze blog, heb nog heel veel andere dingen te vertellen maar heb daar helaas nu geen tijd voor. Zie dit maar als een voorproefje...
Soms heb je van die dagen dat je liever binnen blijft en geen zin hebt de straat op te gaan. In de straat waar ik woon zijn er genoeg kleine winkeltjes waar je je basisboodschappen kunt doen. Het is maar tien meter lopen, maar toch. Elke keer weer langs al die mannen. Elke stap die je zet wordt gevolgd, elke beweging, elk geluid. Constant ben je je bewust van jezelf. Andere dagen kan het me niet schelen en loop ik zo snel mogelijk met een megachagrijnige kop voorbij. De opmerkingen en het geloer negerend.
Zoals ik jullie in mijn vorige blog al liet weten gaan mijn huisgenoten binnenkort weer terug naar Australie. De afgelopen tijd voelde voor mij dan ook als “Eline zoekt huisgenoot”.
Samen met Caddy plaatste ik een aantal advertenties op internet en tot mijn verbazing werd ik de dagen erna helemaal platgebeld. De meest vreemde figuren kreeg ik aan de lijn, maar eerlijk is eerlijk het viel me toch best mee. Ik had verwacht dat er meer mannen dan vrouwen zouden bellen, maar dit was gelukkig niet het geval.
Onlangs heb ik vier mensen over de vloer gehad. De eerste twee waren twee meiden uit Oekraine en Korea.
Op het moment dat ik de deur open, weet ik al meteen dat dit hem niet gaat worden.
Mijn huisgenoot Sasha kijkt me aan met een veelzeggende blik. Het gesprek tussen mij en de meiden loopt nu niet bepaald soepel. 'Saved by the bell' krijg ik een telefoontje van de Spaanse Maria die inmiddels bij het metrostation is aangekomen. Ze vraagt of ik haar de weg kan uitleggen. Ik zie dit als de perfecte uitvlucht om bij die twee rare snuiters vandaan te komen en bied aan haar op te halen.
Het metrostation is hier ten slotte toch om de hoek. Ik span Sasha even voor mijn karretje door haar te vragen of zij de vragen van de meiden kan beantwoorden. Ze geeft me een blik, maar ik ben al vertrokken.
Nietsvermoedend van wat er komen gaat sprint ik naar het metrostation...
In de straat voor het metrostation is een groep van zo’n dertig jongens schijnbaar onschuldig aan het spelen. Ze zijn naar ik schat tussen de 10 en 16 jaar oud. Maar op het moment dat ze me in het vizier krijgen verandert er iets. Ze beginnen te joelen, opmerkingen te maken en komen met zijn allen op me af. Ze proberen me aan te raken en ik voel een hand over mijn kont glijden.
Snel worstel ik me door de groep heen om Maria op te pikken die een paar meter verder op staat te wachten. “We moeten even een andere weg terug nemen” waarschuw ik.
Maria is een aardige meid, 26 jaar en spreekt goed Engels. We hebben een leuk gesprek totdat ik op eens een schop onder mijn kont krijg. Ik draai me om en zie naar ik schat een jongen van 15, 16 jaar.
Ik twijfel geen moment geef een schreeuw af, doe mijn slippers uit en ren op blote voeten zo hard als ik kan achter het misbaksel aan. Hij gaat er als een angsthaas vandoor.
De slimmerd rent weer terug naar de groep waar ik zojuist door heen ben gekomen. Ik probeer hem te herkennen aan zijn gele t-shirt, maar opeens zie ik allemaal jongens met gele t-shirts. Ik ben hem kwijt en baal als een stekker. Op dat moment knapt er iets in mij. Wekenlang heb ik alles in stilte moeten verdragen, alles moeten negeren. Op straat blijf ik nooit ongezien, bij elke stap die je zet wordt er naar je gekeken, wordt er commentaar gegeven. Nooit kan ik lachend over straat, niemand kan ik aankijken. Het liefst zou ik me onzichtbaar maken, maar het is nu eenmaal iets wat ik hier niet kan veranderen.
Wat deze jongens me geflikt hebben was bij mij de druppel. Midden op de straat schreeuw ik het uit FACK EGYPT FACK YOU ALL. YOU DON’T KNOW WHAT RESPECT FOR WOMEN MEANS.
Ik word aangestaard door zo’n veertig mannen, niemand doet wat. Misschien dat ze verbaasd zijn, ik weet het niet. Sommigen zeggen opeens sorry, schijnheilige lui.
Er is politie bij, maar de stumperds spreken geen Engels dus hoe kan ik ooit uitleggen wat er zojuist is gebeurd.
Jankend en schreeuwend loop ik zo snel mogelijk naar huis. Maria ben ik inmiddels kwijt geraakt. Thuis ren ik zo snel mogelijk naar mijn bed waar ik alles eruit jank en schreeuw. Nooit heb ik me zo vernederd gevoeld.
Het gevoel dat ik kreeg is niet in woorden uit te drukken. Ik ben zo boos, hoe durven ze.
De jongen die me schopte mag zich in zijn handjes knijpen dat ik hem niet te pakken heb gekregen, want ik was op dat moment buiten mijzelf en tot alles in staat. Ik besluit hard op zoek te gaan naar pepperspray, maar dat heb ik tot nu toe nog niet gevonden. De volgende die mij dit flikt, is in ieder geval nog lang niet jarig.
Als reactie op mijn vorige blogs vroegen jullie naar mijn stage. Lang heb ik jullie in spanning laten zitten, maar nu is het zo ver. Mijn stage!
Het leven van een buitenlandcorrespondent is ronduit chaotisch, maar eerlijk is eerlijk je verveelt je hier geen dag. Naar aanleiding van het bovenstaande hebben Eduard en ik van de week een artikel over seksuele intimidatie voor Trouw geschreven.
Ik moet zeggen dat ik het aardig lastig vond met mijn inmiddels verloederde Nederlands. Constant in het Engels communiceren met Jan en Alleman doet je woordenschat geen goed. Ik denk zelfs in het Engels.
Maar daar gaat binnenkort verandering in komen. Ik heb namelijk twee nieuwe huisgenoten gevonden die over 2,3 weken bij me intrekken. Een meisje van 21 uit Engeland en een meisje van 22 uit Belgie. Ik kan dus eindelijk weer Nederlands praten en misschien krijg ik wel een Belgisch accent. Dat laatste hoop ik eerlijk gezegd niet.
Gisteravond mijn broertje van het vliegveld op gehaald. Hij logeert hier nu een week en ik kan je vertellen het is geweldig om weer even een vertrouwd iemand om me heen te hebben. Ik brei weer een einde aan deze blog, heb nog heel veel andere dingen te vertellen maar heb daar helaas nu geen tijd voor. Zie dit maar als een voorproefje...
-
03 November 2008 - 02:24
Marnix:
Heftig verhaal, maar wel smaakvol beschreven :) -
03 November 2008 - 08:40
Akketien:
Ha fijn dat je broertje er is! Gezellig! Pas goed op jezelf! Je bent m'n held;) liefs akk -
03 November 2008 - 16:21
Niels!:
hej leuk en spannend verhaal. laat je maar niet op je kop zitten door die apen. heel veel plezier nog daar.
Groetjes uit Nunspeet -
03 November 2008 - 16:40
Bertus:
Zo idd heftig Eline! Was maar naar Iran gegaan ;) Daar hebben ze torenhoog respect voor vrouwen. De complete metro stond op voor Inga als ze binnenstapte. Het klinkt als dat deze jochies moeite hebben met aan de ene kant de traditie en aan de andere de invloed van het westen. Veel succes hè. En een goede vrouw slaat een irritante man ;) -
03 November 2008 - 19:41
Mirjam:
nog steeds heel leuk om je verhalen te lezen. wat verwarrend, aan een kant zulke mooie verhalen maar ook dit "gedoe", is dat Egypte? -
06 November 2008 - 21:34
Geusje:
Hoi Eline,
Pas goed op jezelf. Geniet van het bezoek van je broer.
een hartelijke groet,
namens de hele familie -
15 November 2008 - 17:12
Lies:
Hey Eline! Ik ben Lies. Ik ben al 2x in Caïro geweest dit jaar en plan mijn 3de keer opnieuw in februari :-) Ben net als jij van plan om volgend jaar een jaartje naar Caïro te trekken om Arabisch te leren. Ben echt VERLIEFD op de stad! Ik volg je blog en vind het super en vooral heel herkenbaar wat je allemaal schrijft! Ik ken alleen maar denken: wou dat het al zover was! Geniet ervan! Bijt van je af wat betreft de mannen en euhm, wat het verhaal van het betasten betreft: gewoon slaan! Ze zullen niet snel een Westerse terugslaan, staan trouwens straffen op! Hopelijk maak je het niet meer mee...
Kijk uit naar je volgende posts!
Groetjes! Lies ( België ).
PS BEN ZO JALOERS!!!! -
15 November 2008 - 17:14
Lies:
Hey Eline! Ik ben Lies. Ik ben al 2x in Caïro geweest dit jaar en plan mijn 3de keer opnieuw in februari :-) Ben net als jij van plan om volgend jaar een jaartje naar Caïro te trekken om Arabisch te leren. Ben echt VERLIEFD op de stad! Ik volg je blog en vind het super en vooral heel herkenbaar wat je allemaal schrijft! Ik ken alleen maar denken: wou dat het al zover was! Geniet ervan! Bijt van je af wat betreft de mannen en euhm, wat het verhaal van het betasten betreft: gewoon slaan! Ze zullen niet snel een Westerse terugslaan, staan trouwens straffen op! Hopelijk maak je het niet meer mee...
Kijk uit naar je volgende posts!
Groetjes! Lies ( België ).
PS BEN ZO JALOERS!!!! -
25 November 2008 - 03:54
Jefta:
Wat een heerlijke blog! echt super leuk geschreven allemaal. Ik adviseer je alleen wel waarbenjij.nu te dumpen en eens even te kijken naar wordpress.com... serieus, je zult geen spijt krijgen.
groetjes,
Jefta
(jeftavarwijk.wordpress.com) -
25 November 2008 - 14:46
Henri:
Schrijf eens wat meer op je bloaaagh. -
25 November 2008 - 20:01
Inga:
Hee Eline, tnx voor je reactie :). Ik ben ontzettend benieuwd hoe het verder met je gaat. Blijf je bloggen?
Mijn onderwerp is de derde tempel, dus de eventuele herbouw van de tempel. Erg leuk!
En meid heeeel veel sterkte met die mannen daar... blech :S.
xx! -
02 December 2008 - 00:42
Lenneke:
Ontdekte via, via dat je in Egypte zit en een blog bij houdt. Heb meteen maar even bijgelezen! Sjonge...wat maak jij veel mee! Respect! Gelukkig kan je er ook wel van genieten! Blijf dus lekker vooral doorgaan...en blijf schrijven...erg leuk om te lezen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
