Van de vrijheid terug naar de gevangenis..
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Eline
01 April 2009 | Egypte, Caïro
Jaja, ik ben weer terug in Cairo. Na twee weken ontzettend te hebben genoten in Australië ben ik weer terug in de complete chaos.
Vanmorgen om 5:30 AM landde mijn vliegtuig en kreeg ik plots een brok in mijn keel, ik ben weer terug in Cairo. Terug in het land waar ik elke dag met gebogen hoofd over straat ga om oogcontact te vermijden. Waar mensen me elke dag weer van mijn stuk kunnen brengen door achterbaks gedrag.
Mijn brok veranderde al snel in brandende tranen achter mijn ogen van woede.
Op het moment dat ik in Cairo de paspoortcontrole doorloop word ik achterdochtig aangekeken. “Spreek je Arabisch”, vraagt de snorremans achter het raampje. “En wat is de nationaliteit van je vader?” Verbaasd antwoord ik “Nederlands”, duh! Hij geeft mijn paspoort door aan een andere snorremans die me kwijlend aankijkt en om mijn facebook-emailadres vraagt. Ja ja we zijn weer in Cairo “geef me nou maar mijn passpoort terug”, antwoord ik bits. Even later stap ik de bus in en worden mijn neusvleugels geprikkeld door een onuitstaanbare zweetgeur en word ik geconfronteerd met de harde realiteit, ik ben weer in Egypte.
Ik ben weer terug in het land waar je alle ellende van de wereld maar kunt vinden en waar het meerendeel van de maatschappij continue bezig is de waarheid te verdoezelen en op uiterlijkheden gericht is. Spijt?! Absoluut niet, maar ik ben me inmiddels wel gaan realiseren dat Cairo niet het ‘echte’ leven is, althans niet voor mij. Het is zo makkelijk om te worden meegezogen in een maatschappij die compleet het tegenovergestelde is van de onze.
Ik heb besloten dat ik me in de laatste paar weken zoveel mogelijk op mijn journalistieke bezigheden ga richten en dat ik zo min mogelijk betrokken wil zijn in de levens van mensen. Ik ben langzamerhand opgebrand...
Na alle teleurstellingen in onder andere “vriendschappen” die zoveel energie van je vragen en vaak weinig teruggeven, kijk ik er weer naar uit om naar Nederland te gaan. Niet dat bij ons alles koek en ei is, maar ik realiseer me meer en meer dat ik me gelukkig mag prijzen met een overheid die haar best doet, iedereen een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te geven en met een maatschappij waarin iedereen gelijke kansen heeft.
Om verwarring te voorkomen, ik neem Egyptenaren niets kwalijk en zeg niet dat onze cultuur beter is. De cultuur is alleen zo essentieel anders en zo moeilijk te begrijpen wat er toe leidt dat ik het steeds moeilijker vind om me hier gelukkig te voelen.
Ik voel me constant onbegrepen. Daarnaast realiseer ik me steeds meer hoe diepgeworteld het ‘liegen’ zit in deze maatschappij wat alles nog tien keer zo moeilijk maakt. Als journalist probeer je de waarheid na te jagen, maar hoe vind je die als iedereen zijn eigen waarheid creëert en vermengd met leugens?! Een kwestie die me steeds meer is gaan frustreren.
Terug naar iets positiefs! De afgelopen twee weken in Australië waren fantastisch, niet in woorden uit te drukken. Ik voelde me vrij en hoefde me nergens druk over te maken. Lachend over straat en geen zorgen over hoe ik me moest kleden om nog maar niet te spreken over de frisse lucht!! Dat was de 26 uur durende reis zeker waard! Het was geweldig om mijn ex-huisgenoten Sasha en Caddy weer te zien. De eerste week heb ik bij Caddy gelogeerd die anderhalf uur rijden bij Melbourne vandaan woont, midden op het platteland. De tweede week heb ik bij Sasha en Mohammed (haar man) geslapen. Zij wonen in de stad Melbourne.
De bruiloft van Sasha en Mohammed, de reden waarom ik in eerste instantie naar de andere kant van de wereld ben gereisd, was geweldig! Op verzoek van Sasha zongen Caddy en ik het lied ‘From this moment’ van Shania Twain. Dit ging niet geheel vlekkeloos, gezien het feit dat de ceremonie buiten was en de blaadjes met gitaarakkoorden telkens half weg waaiden en ik een jurk aanhad die ik in het gareel moest houden. Gelukkig had niemand door dat ik een paar steken liet vallen en werden we overstroomd met complimentjes.
Echter, een domper was wel dat een van de Egyptische gasten, ook getrouwd met een Australische vrouw, probeerde aan Caddy’s telefoonnummer te komen. “Je kunt de jongen wel uit Egypte halen, maar Egypte niet uit de jongen”, reageerde ze droog tegenover mij. En daar slaat ze nu precies de spijker op zijn kop...
WORDT VERVOLGD
Vanmorgen om 5:30 AM landde mijn vliegtuig en kreeg ik plots een brok in mijn keel, ik ben weer terug in Cairo. Terug in het land waar ik elke dag met gebogen hoofd over straat ga om oogcontact te vermijden. Waar mensen me elke dag weer van mijn stuk kunnen brengen door achterbaks gedrag.
Mijn brok veranderde al snel in brandende tranen achter mijn ogen van woede.
Op het moment dat ik in Cairo de paspoortcontrole doorloop word ik achterdochtig aangekeken. “Spreek je Arabisch”, vraagt de snorremans achter het raampje. “En wat is de nationaliteit van je vader?” Verbaasd antwoord ik “Nederlands”, duh! Hij geeft mijn paspoort door aan een andere snorremans die me kwijlend aankijkt en om mijn facebook-emailadres vraagt. Ja ja we zijn weer in Cairo “geef me nou maar mijn passpoort terug”, antwoord ik bits. Even later stap ik de bus in en worden mijn neusvleugels geprikkeld door een onuitstaanbare zweetgeur en word ik geconfronteerd met de harde realiteit, ik ben weer in Egypte.
Ik ben weer terug in het land waar je alle ellende van de wereld maar kunt vinden en waar het meerendeel van de maatschappij continue bezig is de waarheid te verdoezelen en op uiterlijkheden gericht is. Spijt?! Absoluut niet, maar ik ben me inmiddels wel gaan realiseren dat Cairo niet het ‘echte’ leven is, althans niet voor mij. Het is zo makkelijk om te worden meegezogen in een maatschappij die compleet het tegenovergestelde is van de onze.
Ik heb besloten dat ik me in de laatste paar weken zoveel mogelijk op mijn journalistieke bezigheden ga richten en dat ik zo min mogelijk betrokken wil zijn in de levens van mensen. Ik ben langzamerhand opgebrand...
Na alle teleurstellingen in onder andere “vriendschappen” die zoveel energie van je vragen en vaak weinig teruggeven, kijk ik er weer naar uit om naar Nederland te gaan. Niet dat bij ons alles koek en ei is, maar ik realiseer me meer en meer dat ik me gelukkig mag prijzen met een overheid die haar best doet, iedereen een zo goed mogelijke kwaliteit van leven te geven en met een maatschappij waarin iedereen gelijke kansen heeft.
Om verwarring te voorkomen, ik neem Egyptenaren niets kwalijk en zeg niet dat onze cultuur beter is. De cultuur is alleen zo essentieel anders en zo moeilijk te begrijpen wat er toe leidt dat ik het steeds moeilijker vind om me hier gelukkig te voelen.
Ik voel me constant onbegrepen. Daarnaast realiseer ik me steeds meer hoe diepgeworteld het ‘liegen’ zit in deze maatschappij wat alles nog tien keer zo moeilijk maakt. Als journalist probeer je de waarheid na te jagen, maar hoe vind je die als iedereen zijn eigen waarheid creëert en vermengd met leugens?! Een kwestie die me steeds meer is gaan frustreren.
Terug naar iets positiefs! De afgelopen twee weken in Australië waren fantastisch, niet in woorden uit te drukken. Ik voelde me vrij en hoefde me nergens druk over te maken. Lachend over straat en geen zorgen over hoe ik me moest kleden om nog maar niet te spreken over de frisse lucht!! Dat was de 26 uur durende reis zeker waard! Het was geweldig om mijn ex-huisgenoten Sasha en Caddy weer te zien. De eerste week heb ik bij Caddy gelogeerd die anderhalf uur rijden bij Melbourne vandaan woont, midden op het platteland. De tweede week heb ik bij Sasha en Mohammed (haar man) geslapen. Zij wonen in de stad Melbourne.
De bruiloft van Sasha en Mohammed, de reden waarom ik in eerste instantie naar de andere kant van de wereld ben gereisd, was geweldig! Op verzoek van Sasha zongen Caddy en ik het lied ‘From this moment’ van Shania Twain. Dit ging niet geheel vlekkeloos, gezien het feit dat de ceremonie buiten was en de blaadjes met gitaarakkoorden telkens half weg waaiden en ik een jurk aanhad die ik in het gareel moest houden. Gelukkig had niemand door dat ik een paar steken liet vallen en werden we overstroomd met complimentjes.
Echter, een domper was wel dat een van de Egyptische gasten, ook getrouwd met een Australische vrouw, probeerde aan Caddy’s telefoonnummer te komen. “Je kunt de jongen wel uit Egypte halen, maar Egypte niet uit de jongen”, reageerde ze droog tegenover mij. En daar slaat ze nu precies de spijker op zijn kop...
WORDT VERVOLGD
-
01 April 2009 - 14:50
Akketien:
Joehoe! Heerlijk om weer te lezen! Goodluck in Egypt...
Liefs akk -
01 April 2009 - 14:57
Matt:
eeeeeeeeeeeej, super om weer wat van je te horen. Succes daar!!!
Matt -
01 April 2009 - 17:01
Nico:
hey eline!
ff doorzetten nog! maak er ook journalistiek nog wat moois van, maar dat kun je wel. Een nadeel in Nederland, wij zijn dan weer óvergeorganiseerd en geregeld, dat heeft ook zijn nadelen hoor!
groetjes!
Nico -
01 April 2009 - 19:58
Tante T.:
heey eline!!
fijn om ff weer wat van je te lezen... nog ff doorbijten meid! SUCCES en groetjes, tante t.
-
02 April 2009 - 18:20
Sophia:
Nog even volhouden.
Succes.
Groeten van iedereen uit Ermelo -
05 April 2009 - 18:12
Roelof:
Sterkte ermee, Eline! Nog even doorbijten en dan is het weer terug naar het vrije Nederland. -
12 April 2009 - 20:38
Geusje:
Hoi Eline,
Je verhaal is boeiend en je kunt mensen meenemen in je leefwereld. Heel veel succes met de afronding van de stage en je opdrachten. Nog even volhouden.
Eigenlijk ben ik nieuwsgierig of het paasfeest en hoe het gevierd wordt in de christelijke gemeente daar.
groetjes,
Geusje
-
25 Mei 2009 - 01:34
Caddy:
Ooh I got a mention :) -
17 Augustus 2009 - 20:59
Mazen:
This Is So Fuckin Coooooooooooooooooooool :):):)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
